Gün...Güne hükmeden gece..Ve salan etrafa tüm karanlığını. Bir resim..inceden bir melodi...parmak uçlarını ıslatmaya yetecek bir kaç damla gözyaşı.. Hepsi bu kadar. Giriş, gelişme, sonucun tek paragrafta tükendiği bir kompozisyon girişimi. Midemi allak bullak eden bir cinayet hatta.
Bu benim afetim, yalnız ben boğulurum sularda, yalnız beni kül eder bu yangın ve bu elektrik yalnız benim infazıma ait karmaşayı gezdirir tenimde.
Büyüdüm. Bu bitmek bilmez sobe oyununun sonu gelmeli artık. Bu vur kaçlar yerini dizdize oturuşlara bırakmalı. Yalnızlık tüketiyor artık, tutmuyor bacaklarım. Yok mecalim kaçmak istemiyorum kovalamakta, sevmekte gözüm kaldı..!