Söyleyemediklerim -1-

[Alamut]

İnsanlık, tarihinin en kalabalık dönemini yaşıyor 15 milyarlık gezegende. Bilim adamları, sosyologlar, tarihçiler ve kim ilgiliyse hepsi bir ağızdan yeni dünya düzenleri peşinde. Özünde insan denetimi barındıran bu mefkureler çoğaldıkça altında kalıyorum. Ne kadar çok insan var evet ve ne kadar yoğun bir tempo bekliyor ilk gözünü açan her canlıyı. Yaşamak bir zenaat halini alalı çok oluyor ve kölelik zinciri tekrar kirli dünyasını dikiyor karşımıza. Çevremizde biriken yığınlar arasında yaşamak ve bazen de sıyrılmak için parçalıyoruz kendimizi. Yanlış mı? Doğru mu? Malesef bilmiyorum ve sadece bakıyorum. Bir güven eksikliği buluyorum hayatımda. Kalabalık o kadar yoğun ki seçmek, seçilmek üzerine yeşeriyor herşey. Sevgi, aşk gibi kutsal addettiğim değerlerimi saklıyorum en derinlerime. O en ağır bedeller ödediğim nefeslerimi saklıyorum bir umut. Bir çırpıda saman alevi gibi yok olacağımı bildiğim ellere saklıyorum son nefesimi. Elimde kalan son kaleyi en amansız saldırılara karşı koruyorum senin için. Ardı arkası kesilmeyecek biliyorum. Bu akınlar nasıl ayakta kalmamı sağlıyorlarsa, o kadar da kırılıp yok oluyorlar göğsüme her çarptıklarında. Ben her zaman direniyorum sadece senin için. Bir gün geride kalanlarıma bakmadan uzandığım son yatak senin ellerinle hazırlansın diye bu çırpınışlarım. Hayat senden razıdır. Seni seviyorum kadınım...