kuyu

[IMMORTAL_89]

Bazen, derin, karanlık bir kuyuda olduğumu, kuyuya düştüğümü sanıyorum..
Düşlemiyorum.
Öyleymişim gibi oluyor.
Mesela bir şey söyleyecek oluyorum. Söylediklerimi anlayamıyorlar çoklukla çünkü aynı dili konuşmuyoruz..
Kendimi ifade etmenin yollarını arıyorum. Dinliyorlar ama bu kez de yanlış anlıyorlar.
Size de oluyor mu böyle? İnançla, inatla, anlatmaya çalıştığınız bir şeyi anlamamak konusunda direnenler çıkıyor mu karşınıza? Her şeyin en doğrusunu, en güzelini kendilerinin bildiğine inananlar, akıllarına toz kondurmayanlar ama gerçekte kulakları ya da daha doğrusu beyinleri tıkalı olanlarla karşılaşıyor musunuz yaşamın içinde?
Bana çok sık oluyor...

Bazen o derin kuyuda boğulacak gibi oluyorum.
Beni kurtaracak, en azından sesimi dinleyecek birilerini bulmaya çalışıyorum ama nedense arandıklarında bulunmuyorlar. Bulabildiklerimin çoğu uzaktan uzağa bakıp geçiyorlar kuyunun yanından. Beni dinlemek bile istemediklerini fark edip üzülüyorum. Oysa ne kötü bir şey söylüyorum ne de kötülükleri için bir şey ...
Ben sadece kuyunun dibinden sorular ya da sonuçlar çıkarıyorum.

Bazen o derin kuyuda mutlu olduğumu duyumsuyorum. “Kendim söyler kendim dinlerim. Ne uğraşacağım onlarla” diye düşünüyor, teselli arıyorum. Uzun sürmüyor...
Paylaşmadıkça anlamı olmuyor düşündüklerimin.

Bazen bana benzeyenler geliyor kuyunun başına. Kuyuda geçirdiğim zamanda biriktirdiklerimi ve bulduklarımı anlatıyorum bir çırpıda.. Gitme ihtimallerini hesaba katıp, peş peşe sıralıyorum aklımdakileri.. Hızla anlattıkça, anlamaya çalıştıkları halde anlayamadıklarını fark ediyorum. Ben anlatım konusunda çok mu beceriksizim, ya da çok mu akıllı ya da çok mu aykırıyım diye soruyorum kendime.. Kendi kendimle savaşa dönüşüyor bu düşünceler.
Yoruluyorum.
Yine susuyorum.

Bazen ben, hep o derin kuyuda kalacağımı düşünüp, ölümü çağırıyorum.

Bazen de her şeyi boş verip, böyle kendi kendime söyleniyorum işte.
Bakmayın mırıldandığıma çünkü, kuyuya her düştüğümde, aslında, ben hep kendimi çoğalttığımı biliyorum.