Aşk bir öğretmen, bense öğrencisi oldum yaşadığım yıllar boyunca. Gün oldu
katıla katıla gülmeyi, gün oldu ölüm tadında ağlamayı öğretti...Boş, beyaz
bir sayfaydım aşktan önce...Evet temiz ama boş! İlk karalamalar, yaşandığı
an yaşanabileceğini sandığım en büyük harflerdi gözümde.Zaten yaşadıklarım
gösterdi ki, insan yaşadığı her aşkı en büyük aşkı zannediyor.'Daha fazlası
olamaz' diyorsun, 'Bu hepsinden başka' diyorsun.Sonra bir bakıyorsun ki
aslında her aşk seni bir sonrakine hazırlıyor...Ve en büyük aşk, hep en
sonuncusu oluyor.
Ben kendimi korumayı hiç beceremedim aşkta...Kendimi döktüm saçtım ortaya.
Birşeyleri gizlemeyi, sır perdeleri bırakmayı başaramadım...Yüreğimdeki
herşey dilimdeydi... Nazlanmalar bana göre değildi.Beceremezdim zaten,
gözlerim beni ele verirdi...Baldamlaları damlardı aşkla beraber gözümden.
Öfkeliysem, ateş oluverirdi ağzımdan çıkan kelimeler tutuşuveren...Yüreğimi
yüreğine katmış adam çağırırken, ayaklarım yürümez koşardı...Savunmasız,
sakınmasız, sınırsız yaşadım...
Ben en çok geceleri paylaştım aşklarımla...Aşığımdan çok aşkımla...Bazen
aşkı yalnız kendimle, geceyle, bir kadeh şarap eşliğinde, şiir dizelerinde
yaşamak, sevgiliye yaslanmaktan daha yakıcı gelir bana. Yaktığım mumun
alevinde kendi kendime erimek...Oynaşan ışıklar...Onlar bana aşkı ve
oyunlarını anlatırlar...
Melankonin tadı öylesi lezzetlidir ki aşkta...Bahar gelmiş, kuşlar cıvıl
cıvıl, insanlar kıpır kıpır...Bir tek sensindir baharda kışın dondurucu
soğuğunda takılıp kalan, rengarenk çiçeklere inat. Çünkü sevgili kayıptır.
Kendi içinde, kendi fırtınalarının, tipilerinin içinde yokolur
gidersin...Güzeldir melankoli, aşk uğruna yaşanıyorsa...
Aşk törpülemeyi öğretti kendimi bana...Sivri uçlu, bazen beni bazen
başkalarını acıtan yanlarımı törpüledim. Kendimi kanata kanata.Aşk
adına...Başka bir şey başarabilir miydi bilmiyorum...Sonsuz özgüvenimin
bazen bir yerlerden çatlayabileceğini gösterdi...Her aşk, her aşık bir
değildi...Her biri ayrı bir ders verdi.
Aşk her günün bir gecesi, her gecenin bir sabahı olduğunu öğretti. Sonsuzluk
bize ait değildi. Acıdan öleceğimi zannettiğim gecelerin sabahı oldu. Hem de
hepsinin...Sabaha varmayan hiçbir gecem olmadı. Yüreğim 'Bu sefer dayanmaz'
dediğim her geceye, bana inat, benden habersiz sabahlara inanarak dayandı...
Bu gün inanıyorum ki 'BENİ AŞK YARATTI' Beni de diğer bütün canlılar gibi
evrene 'AŞK ' kattı, tıpkı sizi kattığı gibi...Bizler hepimiz aşkın
çocuğuyuz. Ve aşklar doğuracağız birbirinden güzel...
İster kanatsın, ister kanatlandırsın; yeter ki AŞK olsun, AŞK OLSUN
HAYATIMDA...NİCE AŞKLARA...TÜM AŞIKLARA...