Osman SINAV bir fonksiyonun anatomisini SUNAR…
FONKSİYON
Bir varmış, bir yokmuş. Kitapların içinden; doğal sayılar berber, tam sayılar tellal iken, karekökler polinomların beşiğini tıngır mıngır sallarken matematik kitabının birinde “fonk” adında bir işlem yaşarmış. Bu işlem öyle bir işlem ki eşi benzeri yokmuş dünyada. Toplama desen değil, çıkarma desen değil, bölme desen hiç değil… Çarpmaya benzer ama oda değil. Adı “fonk” ama tam sayılara taş çıkartır. Doğal sayılarda ne ki yanında geçemezler. Kendine özgü bir işlemdir o. Sert bakışlı, 4 işlemli, x’li, y’li, bol sayılıdır. Derdi olana derman, hastalığı olana ilaçtı o. Ama bir şeyler hep eksikti onda. Hiçbir işlemi sonuç vermezdi. Sanki canından bir parçası yoktu. Bir gün pisagorla birlikte trigonometride gezerken gözü bir işleme takıldı. Aman Allah’ım!
O sayılar, o işaretler, o işlem gerçek olamazdı. Çok güzeldi. Sanki bir melekti. Onunda sonucu vardı ama işlemi yoktu yani bir parçası eksikti. İşte o zaman hissetti “Fonk”. O işlem
Fonkun sonucu olabilir miydi? Hemen yanına yaklaşıp adını sordu. Adı “siyon”du. Göz göze geldiler. Belli ki oda istiyordu. Cesaretini topladı ve “siyon”dan işlemlerini birleştirmelerini istedi. Kız “Ben bilmem, babam bilir.” dedi ve oradan uzaklaştı. Fonk çok mutluydu. Sonucunu bulmuştu sanki ama kader ağlarını örmekteydi. Fonk, siyona bir haber yolladı. Matematik kitabının 42. sayfasında buluşacaklardı.
Trigonometrinin zalim tanjantı bu haberi alınca Fonkun yanına gitti. Fonk’a “sen permütasyon ailesinin mensubusun, benim kızım ise sinüs ailesinin asil mensubudur” dedi ve Fonk’un şaşkın bakışları arasında Fonku çarpanlarına ayırdı. Bunu duyan siyon bunalıma girdi. Babasına sürekli Sezen Aksu’nun “perişanım simdi” şarkısını söylüyordu. En sonunda buna dayanamayan siyon karekökünü alarak intihar etti. Naşını tesadüfen fonk’ un yanına gömdüler. Ama onda garip bişeyler vardı. Görenler hayrete düşüyor, bir bakan bir daha bakıyordu. Evet! Fonkunda tahmin ettiği gibi “siyon”, “fonk’un” sonucuydu. İşte bu günden sonra bu işlemin adı “FONKSİYON” oldu. Onlar belki bu dünyada buluşamadı ama elbet bir gün bir öğretmenin parmakları arasındaki tebeşirde can bulacaklardı. Beklide içimizden birinin matematik defterinde yaşıyorlardı. Kim bilir…
Gökten üç elma düştü. Biri f, biri g, biride bileşkenin üzerine, bunlar fonk ve siyonun yani fonksiyonun meyveleriydi.
Onlar erdi muradına biz çıkalım kerevetine!
FONKSİYON
Bir varmış, bir yokmuş. Kitapların içinden; doğal sayılar berber, tam sayılar tellal iken, karekökler polinomların beşiğini tıngır mıngır sallarken matematik kitabının birinde “fonk” adında bir işlem yaşarmış. Bu işlem öyle bir işlem ki eşi benzeri yokmuş dünyada. Toplama desen değil, çıkarma desen değil, bölme desen hiç değil… Çarpmaya benzer ama oda değil. Adı “fonk” ama tam sayılara taş çıkartır. Doğal sayılarda ne ki yanında geçemezler. Kendine özgü bir işlemdir o. Sert bakışlı, 4 işlemli, x’li, y’li, bol sayılıdır. Derdi olana derman, hastalığı olana ilaçtı o. Ama bir şeyler hep eksikti onda. Hiçbir işlemi sonuç vermezdi. Sanki canından bir parçası yoktu. Bir gün pisagorla birlikte trigonometride gezerken gözü bir işleme takıldı. Aman Allah’ım!
O sayılar, o işaretler, o işlem gerçek olamazdı. Çok güzeldi. Sanki bir melekti. Onunda sonucu vardı ama işlemi yoktu yani bir parçası eksikti. İşte o zaman hissetti “Fonk”. O işlem
Fonkun sonucu olabilir miydi? Hemen yanına yaklaşıp adını sordu. Adı “siyon”du. Göz göze geldiler. Belli ki oda istiyordu. Cesaretini topladı ve “siyon”dan işlemlerini birleştirmelerini istedi. Kız “Ben bilmem, babam bilir.” dedi ve oradan uzaklaştı. Fonk çok mutluydu. Sonucunu bulmuştu sanki ama kader ağlarını örmekteydi. Fonk, siyona bir haber yolladı. Matematik kitabının 42. sayfasında buluşacaklardı.
Trigonometrinin zalim tanjantı bu haberi alınca Fonkun yanına gitti. Fonk’a “sen permütasyon ailesinin mensubusun, benim kızım ise sinüs ailesinin asil mensubudur” dedi ve Fonk’un şaşkın bakışları arasında Fonku çarpanlarına ayırdı. Bunu duyan siyon bunalıma girdi. Babasına sürekli Sezen Aksu’nun “perişanım simdi” şarkısını söylüyordu. En sonunda buna dayanamayan siyon karekökünü alarak intihar etti. Naşını tesadüfen fonk’ un yanına gömdüler. Ama onda garip bişeyler vardı. Görenler hayrete düşüyor, bir bakan bir daha bakıyordu. Evet! Fonkunda tahmin ettiği gibi “siyon”, “fonk’un” sonucuydu. İşte bu günden sonra bu işlemin adı “FONKSİYON” oldu. Onlar belki bu dünyada buluşamadı ama elbet bir gün bir öğretmenin parmakları arasındaki tebeşirde can bulacaklardı. Beklide içimizden birinin matematik defterinde yaşıyorlardı. Kim bilir…
Gökten üç elma düştü. Biri f, biri g, biride bileşkenin üzerine, bunlar fonk ve siyonun yani fonksiyonun meyveleriydi.
Onlar erdi muradına biz çıkalım kerevetine!
YazaN ( kuzen) : Esma Nur Timur