Birazdan Yarın Olacak! edebi paylasim

[ayg]

Birazdan Yarın Olacak!

Nasıl anlamsız bir bekleyiş bu gecelerin bitişini hissederek son saniyelerin bıçak olup yaralarını deştiğinin acısını yaşayarak, üstelik bundan zevk almak… Varlığını hissederek yaşanan mutluluğun yokluğunda kâbus olmasın diye, yenilmeden uykuya beklemek yarının olmasını…

Yarın… Umut değil miydi? Avuçlarında tutup vermeye çalıştığın ama su gibi parmaklarının arasından süzülüp giderken tutamadığın… Yarın… Rüya değil miydi? O çalı yüklü dağların eteklerindeki yemyeşil vadide, çırılçıplak doyasıya yaşanan özgürlükler ülkesi. Yarın su kadar berrak ateş kadar sıcak değil miydi? Su, buhar! Ateş, kül mü oldu şimdi?


Birazdan yarın olacak, öylece durup beklemek 00.00 oluşunu ve zamanın yokluğunda yaşamak sonsuzluğu. Yokluğunu anlatmayacağım sana! Çünkü hesap yapmak gibi ve hesaba vurunca yokluğun, aklımdan olasım gelir... Nasıl olsa yaşanmış saatlerimiz var, günlerce süren özlemlerden çaldığım… Bedenimde senin için sakladığım bütün dinamitlerin fitilleri ıslandı gözyaşlarımdan… Olsaydın! Kurutur muydu sıcak nefesin ıslak yüzümü?


Ne içiyorum şimdi biliyor musun? Tarçın senin kadar güzel kokmuyor ve salep sen kadar yakmıyor dilimi… Tarih mi? Hiç bilmiyorum ki… Ya seni özlediğim ertesi gün, ya da seni çok özlediğim öncesi bir gün... Belki de bugün… Önemli yok artık! Tarihi gösteren takvimlerin ve zamanı gösteren saatlerin, önemi yok! Yarınların… Yaşanmayacaksa 00.00 ve Titanic 02.50…


Hani demiştim ya mezar açtım koynuma gelir misin? Şimdi kan ve gözyaşı doldu o mezar, kimin gücü yeter ki kan ile gözyaşını birbirinden ayırmaya ve kimin gücü yeter ki yeniden can vermeye, cansız bir bedene…


Daha dün gibiydi ya da asırlar geçti üstünden, bakışlarınla ısıttığın bedenimde ki sıcaklık duruyor hala, hala göz kapaklarımın içinde sakladığım gülüşlerin, hala parmağımla çizdiğim dudaklarının izi, hala yolunu bulamadığımız uzaklarda ki rüyalar ülkesi nerede şimdi?

Kimi suçlasın dilim, kimi parçalasın tırnaklarım ellerim, kimden koparsın yarınlarımı hayallerimi ve seni… Ki… Ben değil miyim? Bir avuç korkularına yenik düşen… Ben değil miyim? Sana artık özgürsün deyip el sallayan arkandan… Ben değil miyim? Hem seni hem kendini harcayan aptal!


İşte suskunum şimdi! İçimdeki zehri akıtacak yer yok… Yalnızım şimdi! Lanetimi, kinimi, küskünlüğümü anlatacak kimsem yok… Baktığım her yer buz tutmuş, soğuk esiyor nefesim… Hani senin anlam kattığın şarkıları dinlemek bile anlamsız, canım acımıyor ki… Sessizlik ve derinlik kendine çekmiş sanki… Kimden sormalı kendimi? Ben kimim?

Hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden… Ne karanlığı süsleyen yıldızları seyretmek, seni benzetmek onlara… Ne günışığı olarak doğmak alnının tam ortasına… Ne de karınca olmak gezinmek bedeninin her bir karesinde…


Kelebek ve ben! Sen hiç uçmayan kelebek gördün mü? Gözyaşlarımın ıslattığı kanatlarım kalkmayacak kadar güçsüz… Mavilerin, pembelerin süslediği renkler artık gri, sensizliğin ayazında üşüyen, işte o benim. “Kelebek….” Birazdan yarın olacak! Ve ben öleceğim…

yazar n. alptekin

http://www.hikayeler.net/yazilar/birazd ... n-olacak-/

küçük bir paylasim