Sinüs dalgası

[barbar]

Bilenler bilir sinüs dalgasını, dalga teoreminden gelir, inişli çıkışlıdır, yaşam gibi. Dengedeyken başlar giderek yükselir, en tepeye vardıktan sonra düşüşe geçer, dengeye geldikten sonra inişe geçer ve en alt noktayı bulduktan sonra yükselişe geçer, hayat gibi. En tepede kalma süren vardır ve en aşağıda kalma süren ama mutlaka değişecektir dalganın doğasında vardır bu, yaşam gibi.

En tepeye vardığında ufak tefek sorunlar çıkacak, yavaş yavaş inişe geçeceksin, ama yumuşak bir inişle farketmessin bile, ancak dalgayı dşardan takip eden görebilir bu inişi, tıpkı yaşam gibi.

Bir resim düşün resmin içinde olan, tüm detayları yaşar, her detayı görür ama çerçeveye dışardan bakan genel resmi görür, olayı görür asıl yaşananı görür. Yavaş yavaş denge noktasına gelirsin, dalganın her ilerleyişinde her noktada bekleme süresi olaylara ve kişilere göre değişir, bu da hayattır işte. Dengede kalma sürende bellidir. Sonra....

Yavaş yavaş inişe geçersin, usulca en dibe gidersin, hayat gibi. En dibe vardığında durum değişir. Çerçevenin dışındakinin gördüğünden daha çok görür kişi dibe vuruşu.... Çünkü anlar durumunu, en dipte olduğunu... Önce sorgular, acaba abartıyor muyum diye.. Sonra etrafındaki, çerçevenin dışından bakabilenleri gözlemler. Gözlerine baktığında ne düşündüğünü anlayabileceği arkadaşlarına döner, bakar gözlerinin içine her birinin..

Anlatır durumunu. Hepsinin gözünde, her birinin ses tonunda aynı çaresizliği gördüğünde anlar durmunu, dibe vurdğunu. Her anlattığını uzun sessizlikler, uzun ve derin bakışlarla dinleyen, ufak tefek espri yapmaya çalışan dostlarının gözlerinde izler kendi hayatının sinüs dalgasının gidiş hattını...

Sinüs dalgasının dibinde kalma süresi en tepede olma süresiyle aynıdır aslında ama dipte kalış süresi herkese daha uzunmuş gibi gelir. Yavaş yavaş ılık ılık yükselişe geçer sinüs dalgası farkettirmeden, hayat gibi. Dengeye ulaştığında hala farketmemiştir dalganın neresinde olduğunu. “Neden herkes normal davranıyor bana ? Baksana halime!” isyanları denge noktasında çığlıklara dönüşür. Oysaki dipteyken herşey daha normaldi.

Yavaş yavaş sinüs dalgası yukarılara tırmanmaya başlar, yine usul usul sessizce. En tepeye geldiğinde ise en tepeye geldiğinin farkında değildir çünkü zaten böyle olması gerekiyor değil mi? Daha çok gülüp daha çok espri yapar insan elindekilere şükretmeyi unutarak. Dipteyken ona bakan gözlerdeki anlamı çözmeye çalışmaz, her şey normal çünkü değil mi? Oysa ki asıl en tepedeyken insan dostlarının gözünün içine bakmalı anlamları keşfetmeli, uzun uzun derin derin bakmalı, mutluluğu, huzuru paylaşmalı. Unuttun değil mi en dipteki halini...

Unutma! Hayat bu, yine olacak ama dua etmelisin en dipte olduğun anı asla unutmamak için. Tanrı sana o anı unutturmasın. Unutturmasın, çünkü o anı sana unutturabilecek dibe vuruşun acısını yaşamak canını daha çok yakacaktır.

Berna Tosun