Her sabah uyandığımda, mesajın
olurdu telefonumda. Merak kuşlarını
bana gönderirdin, "Dün gece ne yaptın?"
diye...
Beni öperek uyandıran bir güzellikti,
çalan telefonum. Güne gülerek
başlamamın sebebi olurdun.
Soğuk kış gecelerinde seninle ısındım.
Şimdi bu yaz sıcağında üşüyorum.
Yoksun. Sensizliğin ne kadar acı
olduğunu ancak ben bilirim. Keşke seni
tanımasaydım diyorum. Sendeki güzelliğin
farkına varmasaydım.
Çikolatanın tadını almadan yaşayan
çocuklarla, çikolatayı yemiş ve bir daha
bulamamış çocular arasındaki farkı en iyi
sen bilirsin.
Adın umuttu benim için, sensizlik
içimdeki umutları kuruttu. Sabahları
uyanıyorum da, doğan güneşin hiçbir
anlamı olmadığını anlıyorum.
Yelkovanla akrebin koşuşturmasına
bakıyorum, ne diye çabalıyorlar ki...
Benim saatlerim, senin gittiğin akşam
durdu. Odamdaki duvarların bile rengi
değişti. Her taraf siyah, her yanım
bezgin... Gecelere devrildim.
Vurgun yedim. Hala kendime gelemedim.
Seninle bir daha aynı yerde nefes
alamayacak olduğumu düşündüğüm
içindir ki, nefessizim.
Bİtmesi gerekirdi, bitti diyorum.
Kendimi ancak böyle teselli edebiliyorum.
Herşeye rağmen bütün dualarım
seninle. Senin mutlu bir hayatın olması dileğiyle.
Gerçekten sevenler böyle yapar çünkü...
Kendimi sensiz kötü hissdiyorum ama
seninle yine de aynı dünyayı paylaştığım
için şükrediyorum.
Dilerim mutluluk haberlerin gelir...