Çocukluğumun Mezarı

[ZOYA]

Çocukluğumun Mezarı

Dünyaya geldim geleli aynı pencereden bakıyor , aynı pencereden selamlıyorum yeni gelen günü.. Penceremden baktığımda anılarımı görüyorum.. Beni büyüten kaldırımı, sokağı.. Bazen içim burkuluyor, bazen gülümsüyorum.. Bu sokak benim; bu sokak çocukluğumun mezarı... Sokağıma her baktığımda içi biraz buruk bir şekilde hiç kimsenin farkında olmadığı anılar fısıldar durur bana.. Gelsenize niye beni yalnız bıraktınız? Nerde o cıvıltılarınız diyerek sitem eder durur ama bilmez ki bizler çocukça oyunları çoktan terk ettik..

Çocukken hiçbir çıkar gözetmezdik. Bir oyun arkadaşı bulmak için “Benimle oynar mısın ?” demek yeterliydi o zamanlarda.. Kimi zaman bir tebeşir , kimi zaman kırık bir mermer taşı ,kimi zaman bir top yeterdi mutluluğu paylaşmamıza.. Dünya o zamanlarda dönüyordu ama biz dünyadan bi haber insan yavrularıydık. Tüm aktivitemiz biraz daha eğlenebilmek adına oyunlar oynamak, yeri geldiğinde saç saça kavga etmekti.. Kavgalarımız bile çıkar üstüne kurulu değildi. Hele ki oyunlardaki rekabet kazanmak için değil eğlenmek adınaydı..

Şimdilerde kaçımız sokağın orta yerinde zıplayabilir , boylu boyuna yatıp oyunlar oynayabilir yada ağladığımızda yere yatıp tepine bilir.. Düşüncesizliğimin daha doğrusu “Özgürlüğümün” adı çocukluğumdu birde sokağım.. Çocukluğumda hiç yalnız bırakmadı toz toprak içindeki sokağım.. Her evden kaçışımda şefkatle ve sevgiyle alırdı beni kollarına.. Hepimiz sokaklarda öğrendik, arkadaşlığı, paylaşmayı, sevgiyi, nefreti..

Arkadaşlarım oldu sokağımda, hiçbir şeyi dert etmeden ,birbirini yargılamadan oyunlar oynardık. Kim ne giymiş ,ne kadar zenginmiş diye bir derdimizde yoktu.. Eğleniyorduk sadece..

Bu durum uzun yıllar boyunca sürüp gitti.. Taa ki erişkin olmaya ilk adımları atana kadar.... Bir gün fark ettik ki hayat sokağımızdan ibaret değildi.. Başka sokaklar ,başka arkadaşlar vardı ve paylaşılabilecek farklı olaylar...
Sokak arkadaşlığımız son buluyordu, artık okul arkadaşlarımız girmişti aramıza.. Hayatın gerçek yüzünü görmeye başlamıştık hepimiz..

Artık kimse oyun oynamak istemiyordu. Sokağımız yetmiyordu onlara.. Onlar yol olmak istiyorlardı,bilinmeze giden..

Oyun arkadaşlarımızın bazıları toplumda statü kazanmak adına kendinden daha iyi durumdaki baştan aşağı gösteriş ve etiket kokan insanların arasına girmeye tercih etti, bazıları gençliğini ve hayatını sersefil etmek adına karanlık sokakları, köşe başlarını, tenhaları seçtiler kendilerini mahvetmek adına,kimisi de gelecek korkusuna kapıldı gömüldü kitapların defterlerin içine,bizden soyutlanırken , kendilerini de soyutladılar hayattan..

Artık büyüyorduk, ve hayat ilk oyununu oynuyordu.. Ayrılığı öğreniyorduk..
Zamanla gördüm ki birbirine tutunan, birbirlerinin varlığına muhtaç hiç oyun arkadaşım kalmamıştı...

Sokağın ortasında elimde oyuncaklarım tek başıma kalmıştım..

Çareyi sokağımı her an görebileceğim pencere sığınmakta buldum , zaman içindeki akışı not etmeye , gözlemlemeye başladım.. Hiç unutmamacasına...

Bir gün hepimiz büyüdük; artık erişkindik , şimdilerde oyun alanlarımız çok farklı , hele ki oyuncaklarımız...

Artık oyunlarımızda birbirimizi yok edercesine paralıyor,biraz daha “Ben”, “Hep Ben” diyoruz.. Bu oyunda öyle bir rekabet var ki düşene artık kimse acımıyor, kimse kimsenin yaralarına pansuman olmuyor...

Hala aynı pencereden bakıyorum dedim ya ,evet aynı yerdeyim aynı çocukluğum içimde mahfuz,oyuncaklarımda aynı.. Geceleri sokağıma bakıyor yine aynı oyunları oynuyorum hayalimde..
Ama tek başıma...

Artık kimsenin ne çocukluğu umurunda, ne de oyun oynadıkları hayatı öğrendikleri sokağı..
Oyun arkadaşlarım çok büyüdüler o kadar büyüdüler, o kadar acımasızlaştılar ki hiç acımadan son model arabaları içinde, çok lüks kıyafetler içerisinde her seferinde çocukluğumu ezip geçiyorlar sokağımdan.. Hiç acımadan!

Artık ne zaman sokağıma, çocukluğuma dönüp baksam,yara bere içinde kanayan diz kapaklarımı görüyorum. Birde acıyan yanlarımı...