Bitmişti Hayat, Başlamıştı Ölüm...

[amyyy]

Bu sabah uyandığımda ev sessizdi. Salona geçtim saate baktım saat on iki'ye geliyordu. Amma'da uyumuşum. Kimse bu sabah beni uyandırmamış. Masanın üstünde bügünün gazetesi vardı, tam baş sayfada bir ölüm haberi, yine bir genç basılmıştı. Tüylerim diken diken oldu ürperdim bir anda. üstümü giydim ve dısarı çıktım. Adım adım yürüyordum, köyün içinde. Bütün evlerin kapıları kapalıydı insanlar yok olmuş gibiydi. Sankide terk edilmiş bir köydü. Yürüdükçe içime bir sıkıntı doğuyordu. Sonra sokağın sonuna geldim ve mezarlığın tarafında bir kalabalık gördüm. Telaşla koşmaya başladım. Koşuyordum ama sanki nefes almıyordum nefesim hiç tükenmiyordu ve ben hiç yorulmuyordum. Mezarlığa varınca annemi gördüm, ağlıyordu. Ama garip olan benim adımı haykırıyordu. Sesi gökyüzünü inletiyordu. Bütün ailem perişan bir haldeydi, kimi ağlıyor kimiyse sadece adımı sayıklıyordu. Anneme seslendim 'anne ben burdayım, niye ağlıyorsun?' diye sordum. Sesimi duymadı beni gormemiş gibi devam etti ağlamaya. Tek tek herkese dokundum coğuna ilk defa sarıldım ama kimse duymadı, hissetmedi. 'Ağlamayın, ağlamayın, ağlamayın... ben ölmedim' diye haykırdım defalarca ama kimse duymadı.
O anda anlamıştım neler olduğunu hepsini tekrar yaşıyormuş gibi hatırladım. Ben ölmüştüm dün o bir türlü gelemeyen ambulans hiç gelmemişti ve bu cenaze benim cenazemdi, benim için bitmişmişti hayat başlamıştı ölüm. Dün hergün olduğu gibi yine evden çıkmıştım kimseyle vedalaşmadan. Tam eve dönecekken otostop çekmeyi beklerken meğersem ecelimi bekliyormuşum. Çünkü karşıdan hızla gelen bir araç benide aldı bereberinde ve hayatımda biriken acılarla beni sürükledi yerde. Çok canım acımıştı ama şimdiyse hiçbirşey hissetmiyorum. Dün evden çıkarken hiç geri dönemeyeceğim diye bir his yoktu içimde. Vedalaşmamıştım kimseyle. Onları aslında ne kadar sevdiğimi soyleyememiştim. Belkide ilk kez ama son kez sarılamamıştım.
Üc gün mevlit okundu bizim evde. Annem hep ağlıyordu. Ne çok sevenim varmış meğer. Görememişim hayattayken. Benim için ne kadar insan ağlıyor ne kadar insan üzülüyordu. Ama herşey bitmişti. Ölümmüş son nokta. Yaşadıklarım, yaşayamadıklarım, hepside geride kalmıştı. Neden? diye sordum Allaha. Bana bir şans daha vermesi için yalvardım söz veriyorum daha dikkatli olacağım her saniyenin değerini bileceğim diye isyan ettim.
Günlerce yalvardım Allaha bana bir şans daha ver diye. Ama vermedi bana tekrar bir şans vermedi. Dokunuyordum ama beni kimse hissetmiyordu, ben ordaydım ama beni kimse görmüyordu, ben artık bir hiçtim...bir ölüydüm sadece. Benim için bitmişti hayat başlamıştı ölüm. Geriye kalan gözü yaşlı bir anne ve baba vardı bana sarılamadıkları için sevdiklerini söyleyemedikleri için pişmanlık duyan bir anne ve baba. Kardeşlerim, ailem, arkadaşlarım ve o sabah ölüm haberimi gazetede okuyup bana acıyan insanlar. Insan her kapıdan çıkışında dönüp'de bakmalı bir arkasına düşünmeli geri dönebilecekmiyim diye yada ardımda bıraktıklarımı bir daha görebilecekmiyim diye. Ben düşünemedim. Aklıma hiç gelmemişti ölüm daha çok gençtim ve yapacak daha çok şeyim vardı hayatta. Hayattayken sonsuza dek yaşayacakmışsın gibi gelir insana. Ama hayat oyle garipki bir saniye varsın bir saniye yoksun. Ileride pişman olmamak için insan sevgisini göstermeli, kimseyi kırmamalı, insan hayattayken yaşamanın değerini bilmeli. Kaç gün geçti aradan artık ölümü kabüllendim ve Allah beni affetmeyecek bana yaşamam için bir şans daha vermeyecek. Vaktim doldu ben gidiyorum...
hoşcakal anne
hoşcakal baba
hoşcakal köyüm, hoscakal dünya
hakkınızı helal edin
Ben sizinle hep olacağım ben ölmedim ruhum yaşıyor biz ölmedik ruhumuz yaşıyor. Siz beni görmesenizde, duymasanızda, hissetmesenizde. Siz bizi görmesenizde, duymasanızda, hissetmesenizde. Ben yaşıyorum. BIZ YA$IYORUZ VE HEP BURDAYIZ...

[PaNDoRa]

ya harika ya sen bu akşam beni ağaltıcaksın yeliz ya..!!!

[amyyy]

yok bebeğim yaa ağlama, kıyamam ..

[PaNDoRa]

napim ya gerçekten çok güzeller:)) harikasın sen ya:)

[vişne]

nihayet geldi çattı
eşe dosta bir elveda diyemeden
niye toplandı bu kalabalık avluya
niye kulakları sağır etmekte
bu sessizliğin gürültüsü
börtü böceği bile almış sessiz telaş
ince minareden
ıslak musalla taşına inen esselat
zehir zıkkım gibi düşmüş
solmuş yapraklara çiğ
son bahara karışıyoruz yine...

Bedenin "son" bahara karıştığı kimi yerlerde doğumlar ölümlerle anılır. Kafa kağıdında doğum tarihin o an belirlenir. "Bu da Eylül olsun" denilir.

- Ana, ben ne zaman doğmuşum?
- 70 senesiydi, ürün çok olmuştu o sene.Hmm, hah! hatırladım Hasan emminin toprağa verildiği gün aldım seni kucağıma.Eben Hatice , amcanın duasından gelmişti koşa koşa. Evet evet, Temmuz'un 1'nde öldüydü Hasan emmin.


ölümün doğumdan kutsal sayıldığı bir yerde doğduysan
bilmezsin doğum gününü bir mezar taşına bakmadan
muntazam yazılır ölenlerin mezar taşları
doğanlar ise ölenlerin miladından hatırlanır ancak
ve sen bilirsin ki
yaşamak dediğin hayat ancak "doğumla başlayan bir ölümdür"...

[amyyy]

vişne kaç yaşında olduğunu bilmiyorum ama tabir-i caizse taşı gediğine koymaktır yaptığın
yorumların için çok tşk ederim iyiki varsın..iyiki varsınız..

[MARTI]

Ikinizin de yüregine saglik, tesekkür ediyorum.

Düsündürücü anlamlar...

Sahi yasamin kiymetini ne kadar bilebiliyoruz ki??

Insan her kapıdan çıkışında dönüp'de bakmalı bir arkasına düşünmeli geri dönebilecekmiyim diye yada ardımda bıraktıklarımı bir daha görebilecekmiyim diye.

Ve Vi$ne' cigim yazindaki gibi;
ve sen bilirsin ki
yaşamak dediğin hayat ancak "doğumla başlayan bir ölümdür"...

Ne dogrusunuz..

Hayat dedigin kisacik zaman, aslinda üc günün hikayesidir kendi kanaatimce.. Kiymeti 'hissedilmeli', hissederek 'yasanabilmeli','yasatilabilmeli'.

[amyyy]

yaşamayı beceremiyosak en azından yaşatmayı başarmalıyıs..

[MARTI]

Yasamayi becerebilmek.. Kimi acidan kendimce dogru.. Ama hepimiz yasiyoruz gel gör Amyyy' cigim.

Elbette, kendi kistaslarimizin altinda yasamayi beceremiyorsak, yasatabilmeliyiz.

De, öyle geliyor ki bana; yasatabilmek icin insan yasayabilmesinin bilebilmeli. Bilemedigini, nasil versin insanlara..

[amyyy]

o da doğru, kendin başaramadığını başkasına nasıl verebilirisin, nasıl aşılayabilirsinki..
aldığımız nefesin kıymetini bilip, sağlığımıza Allah'ın bize verdiklerine şükredip biraz pollyannacılık oynamalıyıs
bizden yukardakilere bakıp hayatı hem kendimize hem sevdiklerimize zehir etmek yerine bizden daha zor durumda olanları düşünerek halimize şükretmeliyis galiba..