Soğuk bir İstanbul lodosu ertesi

[barbar]

Koşarken düşürdüğüm kelimelerimi topluyorum,sensiz bir yol üstü hikayesinin,sağanak yağmurlu kaldırımlarında…

Islağım ardışık hüzünlerde…



Uyuyorsun…

Geceyi örtmüşsün üstüne…

Usulca çıkarıyorum cebimden ,yağmurda uslanmış kelimelerimi…

Sorgusunu bitiremediğim sanıklığımı avutuyorum,uykunda sıçrama diye…

Dağlıyorum asi hücrelerini ,anarşist dilimin…

Acı’dan tökezlediğim yerden tutunuyorum,

kirpiğinden yapılma tel örgülere…ellerim kan içinde…



Uyuyor(mu)sun ?...

Kanlı ellerimi sarıyorum,tek kale bir aşkın savaştığım siperinde…

Bırak yaralarımı sorgulamayı…Titreyen göğsüme dokun yar…

Hangi kapım çıksa önüne ;Sıkılgan bir edayla çevirdin anahtarı…

Oysa ben kollarımın arasında bir salıncakta

sallamayı düşlemiştim,hani şu yaşa(ya)madığımız çocukluğumuzu…

İçindeki çocuğu alda gel demiştim sana…gel(e)medin…



Uzun soluklu voltalarımda ,senin adımlarınla aşardım duvarları

ve gölgem vardı her güneşe çıktığımda..

Şimdi payına yıllarımı düşürdüğüm zındanlarda ,

geçen zamana asıyorum gençliğimi…

ölümün beyaz rengi vurmuşken saçlarıma

ince bir sızı oluyor aynadaki yılgın bakışlarım…



Uyuyor(mu)sun ?...

Kalk !... yalan karışıyor gerçek bir oyuna sinsice…

Düş !...Peşine kendi gerçekliğinin…

Bir yerde düş/erken,bir yerde (d)üşüyor

yolüstü çukurlarında yürüyüşlerim..

Artık suçsuzluğumu anlatabileceğim ,

sabıkasız tek bir harf kalmadı heybemde…

Ustamdan ödünç (ç)aldığım

“hüzün ikliminde” sözlerle ,geç kalmışlar ülkesinin dar geçitlerindeyim…

Boğuluyor kursağımdaki yalnız şarkı.

Saklanmaya çalışırken sıcağında,

asılsız bir ihbarla suçüstü yakalandım ,kahverengi bakışlarına…

gözlem altında gülüşlerim…

Yine de hesapsızca boyandığım kahverengiliğine

emanet ediyorum haylazlığımı…

Harf başı dikiliyorum karşına satırlarda…

Konuşucunca susturulduğum cümlelerin

son noktasından sesleniyorum sana;

(D)uyuyor(mu)sun ?!...