Artik GeÇ Mİ Yoksa BİrŞey Yapilabİlİr Mİ Hala

[SabahGunesi]

Genç kız aklında binlerce soru ve bileğinde koca bir kesikle öylece oturyordu loş odadaki kanepede. Düşünmüyordu hiçbirşey. Düşünemiyordu. Sanki bütün duyguları, hisleri kaybolmuştu. Tek yaptığı şey; kolundan süzülen kanları izlemekti. Ve tek hissettiği yüreğinin her dakika daha da sıkıştığıydı. Canı acıyordu. Canı çok acıyordu ama kimse görmüyordu onu. Kalabalıklar arasında yapayalnızdı.

Peki neydi onu bu hale getiren? Bunu çok sormuştu kendine. Ama cevabını bir türlü bulamıyordu. Çok değil 1 sene öncesine kadar o kadar güzel bir yaşamı vardı ki. Aslında şuan yaşadıklarını o zaman da yaşıyordu ama o zaman bu kadar takmıyordu. Biraz daha büyüyeyim herşey yoluna girer diye düşünüyordu. Mutlaka birgün birileri onu anlayacaktı. Anlamak zorundaydı. Kimse anlamazsa çeker giderim diye geçiriyordu içinden sürekli. Biçok tartışmada da bunu dile getirmişti. Çekip giderdi. Bilmediği tek şey çekip gitmenin o kadar kolay olmadığıydı. Keşke bunu başarabilseydi. Ama kişiliği bunu yapmasına izin vermiyordu. Kimse düşünmezken onu o çevresindekileri düşünüyordu. Üzülsünler istemiyordu.

Şimdi ise daha çok üzülecekti herkes. Ama bu artık genç kızın umrunda değildi. Artık çok geçti çünkü. Herşey için artık çok geçti. Yaşaması gereken en güzel anları elinden almıştı üzülecekler. Hayatını elinden almışlardı ona yeni bir hayat vermek isterlerken. Nereden bilebilirlerdi ki onu kendinelerine yakınlaştırmaya çalışırken onu kaybettiklerini.

Gözleri kapanırken son bikez bunları düşündü genç kız. Oda loş kanepe kıpkırmızıydı gözlerini sonsuz uykuya kapatırken genç kız.

Sabah olduğunda annesi genç kızı uyandırmak için içeri girdiğinde gördüklerine inanamadı. Kızı kanepede kanlar içinde yatıyordu. Önce bir çığlık attı. Bütün şehir duydu çığlığını. Herkes biranda o odada toplandı. Kimse inanmıyordu gördüklerine. İmkansızdı bunun olması. Genç kızın intahar etmesi imkansızdı. O hayat dolu biriydi. Herkese neşe verirdi. Derdi olan herkese umut dağıtmaya çalışırdı. herkes için elinden geleni yapardı. İntiharı düşünen insanlara hayatın ne kadar güzel olduğunu anlatmaya çalışırdı. Oysa şimdi kendisi seçmişti bu yolu.

Herkesin kafasında tek bir soru vardı. NEDEN??? Kimse ama hiçkimse onun sessiz çığlıklarını görememişti. Son zamanlarda ne kadar içine kapandığını kimse görmemişti. Görenler de onu iyice ölüme sürükleyecek şeyler söylemişti.

Ama artık çok geçti herşey için. Artık çok geçti.

[Gürz]

Yaşamda hiç bir şey için geç değildir , ölüm hariç çünkü o zamanı durdurrur...

Her kuşluk vaktine, her ikindiye
Bölerim gölgemi üçe, ikiye
Eli boş bebekler oynasın diye
Armağan veririm kendi gölgemi.

Gölgemde bir değil bin yara kanar
Gölgeme değerse gölgeler yanar
Geceleri gölgem yollarda donar
Kar gibi kürürüm kendi gölgemi.

Sevgi, dağ zirvesi; kin, dipsiz kuyu
Karıştan kısadır hayatın boyu
Kirletirse şayet toprağı, suyu
Göğsünden vururum kendi gölgemi.

Diyor şair A. Karakoç...

[SabahGunesi]

her şeye bir şiir var dimi herşeyin bir anlamı olduğu gibi

[Gürz]

Ne demiş şair ; aşık'a bağdat sorulmaz...

[SabahGunesi]

güzeldi aşık bağdatta olmaz paris miydi yoksa şu gondollo gezilen yer var ya orayı mı sormak lazım aşığa

[Gürz]

o söz demek sitiyor ki , aşık'a soru sormak cesaret ister... Çünkü duyacaklarına da katlanmak gerek...

[SabahGunesi]

hımmmmmm katlanmak zor olmaz kaldıramaz mı adam seni öldürcem demiyecek hi ahahahahahaha

[Gürz]

Doğmadık güneşin aydınlığında
Uzarsa gölgeler dost kılığında
Şüphe keleplenir gönül çığında
Beni benden.. beni senden ayırır.

Doğrultmak istesem, kırılır dallar
Sınadım, zamana sığmadı yıllar
Bu dikenli yollar, bu taşlı yollar
Beni benden.. beni senden ayırır.

Sevgi bulutundan rahmet damlası
Düşmeden, ayrılık doldurur tası.
Yoğun maddelerin ince mânâsı
Beni benden.. beni senden ayırır.

Sen aşka hiç dersin, bense hayata..
Kimbilir, belki de bendedir hata.
Bu dalgalı deniz, bu yanlış rota
Beni benden.. beni senden ayırır.