Ay Küskünü

[DiLeMmA]

hüznü damıtıyor
ay düşkünü geceklerde kadınlar
saatler an'ı vurduğunda
ölü yanlarımıza açılıyor cümle canlar
avuçlarımda kanayan sen
bir de yitik zamanlar

darmadağınık hayatlaru çalıyor çanlar
müjde kuşları bî-çare/suskun çığlıklar aşikâr

bir kıyısından tutunamadığımız umut...
hermesin heybesinde yiten sesim
megara'nın gözleri neden aşka değmedi söyleyin
söyleyin kim dikti yırtık ceplerini kefenlerin
kimdir faili
bu ruhsuz bedenlerin

pişmanlıklar
neden düşlerini yağmalıyor her gece ölülerin
söyleyin

ben daha ölmedim/öl(me)meli sana değmeliyim
asılmalıyım eteklerine bende sevincin

git
öteye git
geceye düş/düş'te yeşer
içimizdeki aşk ikimizede yeter