Cümleler yazıyor, siliyorum.
Parmaklarım klavye üzerinde dolaşıyor; aradığım harfleri bulamıyorum.
Yapılan bu zulmü anlatacak kelimeleri oluşturacak harfleri bulmakta zorlanıyorum.
Kelime dağarcığım yetersiz kalıyor!
Öldürülen onlarca sivilin ölüm anı gözlerimin önüne geliyor!
Sinirleniyorum, kızıyor, öfkeleniyorum…
Gazze’yi düşünüyorum! Atılan her bombada irkilen küçük çocuklar geliyor gözlerimin önüne… Annelerin ‘bitecek korkma evladım’ dediklerini duyuyorum. Çaresiz babaları duvarları yumruklarken görüyorum. O yumrukları yüreğimde hissediyorum. Ne yapabiliriz diyorum, çaresizliği anlıyorum. Öfkem daha da artıyor…
Aklıma eşimle son olarak konuştuğumuz konu geliyor!
Biz ‘evimizi daha verimli ve ekonomik nasıl ısıtabiliriz’ diye konuşurken, Gazze’de sığınaklarda yaşayan, evlerinin hali için endişe duyan aileler geliyor aklıma... Kızıyorum kendi kendime ‘en azından evimizdeyiz’ diyorum.
Sonra oğlumuz geliyor aklıma! Onun geleceği için kurduğumuz hayalleri düşünüyorum. Ona güzel bir gelecek sağlamak için verdiğimiz mücadeleyi anlamlandırmaya çalışıyorum; Gazze’de ölen çocukların fotoğraflarını gördükçe… O çocukların aileleri geliyor aklıma! Düşen her bombada, evlatlarının gelecekleri ile ilgili kurdukları düşlerin her biri yok oluyor o ailelerin belleklerinde! Endişeleri, endişelerim oluyor! ‘Nasıl bir dünya bekliyor oğullarımızı, kızlarımızı’ diye soruyorum kendi kendime! “Böyle bir dünyada nasıl bir gelecek bekliyor evlatlarımızı?” sorusu meşgul ediyor beynimi, çıkamıyor işin içinden, isyan ediyorum…
Ülkemiz geliyor aklıma!
Güzel, huzurlu vatanımız! Kurulan hayallerin düşlerde kalmadığı vatanımız! Acısıyla tatlısıyla yaşayabildiğimiz, sığınaklara gerek duymadığımız vatanımız. Bomba sesleriyle irkilen çocuklarımızı teselli etmeye çalışmadığımız, tek derdimizin daha fazla para kazanmak olduğu vatanımız. Herhangi bir bomba veya kurşunla burun buruna gelmekten korkmadığımız vatanımız geliyor aklıma!
Ben bu satırları yazarken binlerce sivilin daha ölüm kusan bombaların altında verdiği yaşam mücadelesi geliyor yine gözlerimin önüne!
O mücadele içinde bir gün gazeteci olma hayali kuran bir genci düşünüyorum. ‘Bu yaşananları yazacağım’ diyor o genç kendi kendine!O genç sığınakta yaşıyor ve bu vahşeti tüm dünya medyasının gözler önüne serdiğinden habersiz bir şekilde kızıyor birilerine; ‘niye kimse bir şey yapmıyor? Neden bunlar yazılmıyor, Dünya neden bu kadar duyarsız çocukların ölümüne?’diye düşünüyor. Bilmiyor dünyanın her şeyi biliyorken bir şey yapmadığını, seyirci kaldığını. Kızıyor gazetecilere, öfkeleniyor o genç!
Neden diyorum kendi kendime!
Tüm dünyanın gözleri önünde orada bir şeyler oluyor, hem de kanlı bir şeyler ve kimse buna dur demiyor, diyemiyor! Niye?
“Hangi çıkar ilişkisi onlarca sivilin ölümüne seyirci kalmayı sağlayabilir ki?” sorusu kemiriyor beynimi!
Cevap bulamıyor, utanıyorum insanlığımdan…
Evet, utanıyorum insanlığımdan…
***
Bombaların yağmadığı bir dünyada görüşmek ümidiyle…
Çevrenize lütfen dikkat edin ve trafikte saygılı olun!
06.01.2009
Star Kıbrıs
Utanıyorum insanlığımdan
Kimler çevrimiçi
Bu forumu görüntüleyen kullanıcılar: Hiç bir kayıtlı kullanıcı yok ve 1 misafir