Azrail Beş Dakika Bekler misin ?

[IcEman]

Hiç beklemediğim bir anda geldin
Ben beklemiyordum
Rica etsem beş dakika sen bekler misin
Sevdiğimi özledim
Onu görüp geleceğim
Müsaade eder misin
Acele işin yoksa otur şöyle bir soluklan
Uzak yoldan geldin yorulmuşsundur
Acıktın mı aş vereyim
Efendim aç değil misin.
Su vereyim bir soluklan
Anlamıyorum neden istemiyorsun
Neyse sen beş dakika izin ver
İnan hemen döneceğim
Hem buraya hem geldiğim yere.

Bir şey sorabilir miyim
Bu kadar işi kısacık zamanda nasıl yapıyorsun
Hiç itiraz eden olmuyor mu
Elbette oluyor ama dedin
Aması ne
Peki hiç kaçmaya çalışan yok mu
Var hem de çok öyle mi
Ama
Aması ne
Neden anlatmıyorsun

Neyse bir beş dakika istemiştim
Olmaz mı
Ama neden
Bari
Bari bir telefon açsaydım
Bir sesini duysaydım gitmeden
Haber verseydim
Söylemezsem kızar
Sonra beni bekler
Ama gelemem
Boşuna beklemesin
Bari bunu söyleyeyim
Kötü haber tez duyulur ancak
Ancak öyle kötü bir haber değil ki bu
Off ne yapayım şimdi ben
Aklım durdu
Beş dakika sonrada kalbim duracak.

İyi ama bensiz ne yapar
Düşünemiyorum
Yemekten kesilir
Uykuları uğramaz
Ayakta kabuslar görür
Her baktığı yerde beni görür
Beni görür her baktığı yerde

Korkuyorum
Gitmekten değil
Ardımdan gelmesinden korkuyorum
Gelmesin o kalsın
Daha ne günler bekliyor onu
Ben gidiyorum
Dur bari not yazayım ardımdan gelmesin

Bir elveda diyemedim
Gidiyorum diyemedim
Oysa bunu çok isterdi
Gideceksen eğer bir gün
Önce bana söyle derdi
Söyleyemedim
Duyamadım sesini
Son defa seni seviyorum diyemedim
Beş dakika tanımadın
Açtırmadın telefon
Bir not bile yazdırmadın
Bari
Bari bırak da onun kollarında öleyim�



04:50

[IcEman]

Bir uçurumun başındayım
Aşağıya doğru bakıyorum.
Deniz tüm güzelliğiyle parlıyor.
Rüzgar yüzüme doğru esiyor
Sanki bir şeyler söylemeye çalışarak.
Ani bir fırtına yüzüme tekrar vuruyor
Arkanı dön der gibi...
Bu sefer arkamı dönüyorum.
Karşımda yemyeşil yapraklarıyla
Ve endamıyla bir ağaç duruyor.
Rüzgar yine arkamdan iteler gibi
Esiyor bütün şiddetiyle.
Bir adım atıyorum ağaca doğru.
O ise bana koş der gibi
Sallıyor bütün yapraklarını.

Ben tekrar arkamı dönüyorum
Yine uçurumdan aşağıya bakmak için.
Bu güzelliğin yerine nasıl olur da
Başkasını tercih ederim diye
İçimden geçiriyorum sadece...

Sonra rüzgara diyorum ki;

Ben imkansıza aşığım
Sonunda ölüm olsa bile ona gideceğim

Ve atlıyorum..................

05:00

[IcEman]

Aşkı tattığımda daha altısındaydım
Ne olurdu ki onaltısında olsaydım
Seni sevmekten korkan biri vardı karşında
İnan yok artık o buralarda
Ben kaçarken bu şehirden
Senide almak isterdim
Ama senin beni sevmediğini
Nerden bilebilirdim...

Ölüm çağırıyordu beni ne kadar kaçabilirdim ki
İstermiydim sanıyorsun bırakmayı seni ve bu şehri
Beni ne kadar sevmesende...
Ölümün soluk kestiği yerde beni bekle sevdiğim
Sen oraya gidince arkandan ben geleceğim...



05:11

[IcEman]

Hasret kalbimden vururken, resmin karşımda duruyor...
Gözümde tüterken yüzün, bütün fotoğraflarda gülümsüyorsun.
Zaten, hep gülümsemez miyiz; bazen gerçek, bazen sahte...
Belki, bir gün birisi özlemle baktığında, mutlu hatırlasın isteriz.
Gelip de geçtiğimizin her zaman bilincindeyizdir de, çok ender fark ederiz.
Ölümle yüzleşene dek, hayat karmaşasında tüketilir günlerimiz.

Kalan oluncaya dek, daha çok üzülürdüm yitenler için...
Yine de ölen için, daha zor olmalı ölmek...
Zaten kolay olsaydı, çoktan bırakmış olurdum hayatın yakasını; her gece kapımı çalmasın diye hasret...
Kulaklarımda çınlamasın diye sesin...
Her gün, tekrar tekrar sevmeyeyim diye seni...
Ve her gece, yanmasın diye içim...

Ardından bakarken yüreğime akan yaşlar, sapsarı bir gül düşürdü toprağıma. Dikenleri kanatsa da zaman zaman, kokusu her dem taze...
Kaybettiğim her şeyle anlam kazanan hayat; o ilk anda, yine düştü gözümden...
Ve bir gün yine yüceldi; üstelik sen dönmeden.

Kayan her yıldızla buğulanan gözlerim, umudu arıyordu; doğan her güneşte, gülümseyen her yüzde...
Bir gün, aynada çıktı karşıma...
Şaşırmadım görünce.
Böyle öğretmişti hayat; düştükçe kalkmalı, kim ölse yaşamalıydık!
Ben de yaşadım!

Gel gör ki, sen hala:
Ardından ağıtlar yazdığım;
Yokluğuna methiyeler düzdüğümsün.
Bir bahar sabahı kolsuz kanatsız bırakan,
Bir yangın yerinde sarı bir gül unutansın.

Sen,
Rüyalarda bile görüşemediğim;
Her zaman yüreğimdeyken, erişemediğimsin!

Sen hayatı ilk reddeden,
Ölümle ilk yüzleşensin...
Kendimi, hep beklerken bulduğum gelmeyenim;
Asla dönmeyecek olan gidenimsin!

Sen,
Sevinci kalabalık, kederi yalnız;
Yüreği hüzünlü, gözleri yaşsız;
Hep batarken rastladığım güneşimsin.
Eski bir vazoda kurumuş sarı güller,
Sarı bir defterde solmuş şiirlersin...

Sen sadece dünümsün; bugünüm, yarınım değil.
Ama,
Dünde kalmak istemezsin bilirim.
Seni hatırlatıp durur; gittin gideli yüreğim!

Ne yazsam anlatamaz; sana olan özlemimi, sana olan sevgimi...
Bilmem son sözlerim; bana yaptığı gibi, seni de titretir mi?

Gülleri sarı severim; toprağı ıslak...

Türküleri yanık, şiirleri hoyrat!

Havayı nemsiz, çayı demsiz...

Bir seni olduğun gibi,
Bir seni her şeye rağmen
Bir seni, hala!...


...






05:53

[DiLeMmA]

içimde gün boyu daha da büyük bir coşkuyla büyüyen yazma dürtüsü gene ortaya çıktı. gün boyu aklımda senin yazdıklarımı okuyup beğenerek bana hediye olarak verilen büyülü bakışların vardı. hele ki senin yanından ayrıldıktan sonra kelimeleri artık durduramaz olmuştum. kopup geliyordu yüreğimden ve sığdırmaya çalışıyordum bütün bu yoğunluğumu 160 karakterlik duygusuz telefon ekranlarına. eve dönüş yolunda ise tam bir paylama oldu kelimelerimde artık kafamı nereye çevirsem sana olan duygularımı anlatmamı kolaylaştıracak bir cümle görüyordum, yol kenarlarında, ağaçlarda hatta yol çizgilerinin kıvrımlarında bile duygularımın yoğunluğunu anlatabileceğim noktalar vardı.