Çanakkale' de yaşanmış bir olay....

[ilmurat]

çanakkalede yaşanmış

o zamandan bu zamana hangi ozelliklerini kaybetti ve ısrarla
kaybettirilmeye devam ediyor da bu hale geldi bu millet dusunmek gerek...


Kocadere köyünde büyük bi sargı yeri kuruluyor. Kimi Urfalı , kimi
Bosnalı , Kimi Adıyamanlı , Kimi Gürünlü, Kimi Halepli çok sayıda yaralı
getiriliyor...

Bunlardan biri Lapsekinin Beybaş Köyündendir ve yarası oldukça ağırdır.Zor
nefes alıp vermektedir.Alçalıp yükselen göğsünü biraz daha tutabilmek için
komutanının elbisesine yapışır.Nefes alıp
vermesi oldukça zorlaşır ama tane tane kelimeler dökülür dudaklarından.
"Ölme ihtimalim çok fazla... Ben bir pusula yazdım...Arkadaşıma
ulaştırın..."

Tekrar derin nefes alıp, defalarca yutkunur:

"Ben...Ben köylüm Lapseki'li İbrahim Onbaşından 1 Mecit borç
aldıydım...Kendisini göremedim.Belki ölürüm.Ölürsem söyleyin hakkını helal
etsin"

"Sen merak
etme evladım" der Komutanı, kanıyla kırmızıya boyanmış alnını eliyle
okşar.

Ve az sonra komutanının kollarında şehit olur ve son sözüde
"söyleyin hakkını helal etsin" olur...

Aradan fazla zaman geçmez. Oraya sürekli yaralılar getiriliyor. Bunlardan
çoğu daha sargı yerine ulaştırılmadan şehit düşüyor. Şehitlerin üzerinden
çıkan eşyalar, künyeler komutana ulaştırılıyor. İşte yine bir künye ve yine
bir pusula.Komutan göz yaşlarını silmeye daha fırsat bulamamıştır.Pusulayı
açar, hıçkırarak okur ve olduğu yere yığılır kalır. Ellerini yüzüne
kapatır,
ne titremesine nede göz yaşlarına engel olamaz...


PUSULADAKİ NOT:



"Ben Beybaş Köyünden arkadaşım Halil'e 1 mecit borç verdiydim. Kendisi beni
göremedi.Biraz sonra taarruza kalkacağız.Belki ben
dönemem.Arkadaşıma söyleyin ben hakkımı helal ettim."

Siz bu olayın neresindesiniz?




Türklük davası güdüp de ecdadın ayaklarındaki toz olamayanların, vatan
millet sevdasında! olup ülkeyi yiyip-bitirenlerin ve yetim hakkına bile göz
dikip; haksızca hak iddia edenler....

Artık bizi rahat bıraksınlar....