Şişirip yelkenleri, açılma vaktin gelmiştir denize. Bilirsin ki ne
fırtınalar, ne deli dalgalar beklemektedir seni. Korkarsın, terk
edemezsin limanı, bir köşesine sığınırsın. Kabullenmesen de artık aşk
bitmiştir, İşte son bu...
İçin hep hüzün doludur, bir türlü kabullenemezsin bittiğini.
Gözlerinin içine bakıp seni seviyorum demesini beklersin. O sözler
hiç çıkmayacak o dudaklardan bilirsin. Yinede umudun yeşildir,
İşte hayal bu...
Gururlusundur, istenmediğin yerde durmazsın. An olur ki ne olur
bitmesin dersin. Bu sözlerin dudaklarından nasıl çıktığına kendin
bile inanamazsın. Oysa o yüzüne bakıp sadece gülümser, İşte acı bu...
Ondaki sıcaklığı kimsede bulamayacağını düşünürsün. Kimse onun gibi
gülemez, onun gibi dokunamaz dersin. Ve kimseyi onun kadar
sevemeyeceğini bilirsin. Kahredip başını eğersin önüne. İşte hüzün
bu...
Nefes alamaz hale gelirsin, daralır için. Bir kaç saatlik derin bir
uykuya hasretsindir. Bilirsin ki gözlerini kapasan da terk
etmeyecektir hayali. Atarsın gecenin kollarına kendini, İşte huzur
bu...
Ondan gelecek tek bir haberi umutsuzca beklersin Bir de beklemek ölüm
gibi gelir insana böyle zamanlarda. Aslında ölüm fikride garip
değildir artık sana. Geri dönerse diye ölemezsin bile, İşte sabır
bu...
Hayat devam ediyordur ama her şey yarımdır, hep bir yanın eksik.
Yüreğin eskisi gibi atmayacaktır, başka aşklarsa seni
kandırmayacaktır. O başkalarıyla, mutlu bir hayatı yaşıyor olsa da,
yine de sevginden vazgeçemezsin. İste aşk bu...