Çocuk/Aşk/Şehir

[akdenizesintisi]

Buralarda mevsim bahar, söylesene yâr!
Senin yüreğinde hangi mevsimin çiçekleri açar?
Buralar sensiz bana dar, dilim sanki olmuş bir lâl…
Hadi ağlayın içimdeki çocuklar, belki o zaman
Yüreğimde ki bu sevginin renkleri akar.

Saatimin pimi avuçlarıma düşerken,
Asılıyorsun kirpik uçlarımdan dudaklarıma.
Alacakaranlıklar çevrelerken etrafımı,
Sen çıkarak karşıma aydınlatıyorsun her bir yanı…
Gözlerinin ucuyla “ üzgünüm, dönmeliyim” de
Dedikten sonra gidiyorsun, kararlıca…
Ve yine karanlıklara mahkûm olan ben,
Aydınlığı yanında götüren sen…

Hangi şehrin bozgununa uğradım ki şimdi ben?
Böylesine acımaksızın yüreğimi talan etti.
İstanbul kıyamazdı bana, bense sana…
Sen İstanbul şehrinden olamazsın,
Olsaydın eğer;
İstanbul, beni bu denli üzmene izin vermezdi.
Söylesene yâr!
Sen hangi şehrin tohumundansın?

Atık sevdalara imrenirken buldum seni,
Zaten sevdamızı da atığa çeviren
Sen değil miydin ki?

Kanıksanmış şehrimin asileşen yanlısı oldum
Yalatırken gözlerimi aynalara…
Binlerce kez yalatsam da fayda etmez
Suretini bulmaya, yoksun…
Silinmiş ya suretin bir kere,
İstesen de var olamazsın.

Küçük bir kız çocuğu gibi salına salına yürümek
Ve saçlarımı rüzgârlarla arkadaş etmek isterdim.
Şimdi saklambaç oyunlarından çıksam...
Usulca arkanda belirginleşsem, sonra
Dayandığın duvara elimi dayayarak “Sobe” desem.
Çok merak ediyorum da, o an
Tebessümün olur muyum acaba dudaklarında?
Hadi öyleyse, her şeyi geri de bırakarak
Çocuklaşırcasına sobe oyunu oynamaya…

[akdenizesintisi]

Orda Bir Çocuk... Burda Ben

Bir ana gülümserken yorgun ve güzel
Yüreği müjdelerle tüy gibi hafiflerken,
Orda, bir çocuk doğar sımsıcak dünyamıza
Burda ben...

Dal nasıl, yaprak nasıl, ekin nasıl büyürse
Toprak nasıl uyanırsa bir incecik yağmurdan
Orda bir çocuk büyür yumak yumak bir nurdan,
Burda ben...

Koştuğu, atladığı, durduğu, uzandığı,
Düşüp kaldığı yerlerde gözbebeğim var.
Orda, toz-toprak içinde bir çocuk ağlar,
Burda ben...

Ne oyun oynamak ister, ne uyku ne su,
Ne elişi resimleri gönlünü alır.
Orda, bir uzak evde bir çocuk yetim kalır,
Burda ben...

Dokunsam, martı gibi uçup gidecek sanki,
Solgun yüzlü bir avuç kar.
Orda, bir gece yarısı, bir hasta çocuk sayıklar,
Burda ben...

Birden bire uyanır bir ana uykusundan,
Sapsarı bir korkuyla bakakalır nefessiz.
Orda, sabaha karşı bir çocuk ölür sessiz,
Burda ben....