Rüzgarın savurduğu güneş !

[misak]

Kelepçeledim yüreğimi , zincire vurdum hem de ,
Aldım kahredilen ne varsa sizden geriye ,
Heybemde zincire vurulmuş bir yürek ve yalnızlığım var artık.
Gidişim dönüşümün haberi olsa idi,
Habersiz bırakırdım benle ilgili kim varsa.
Bu yalnızlık bu hınç bu gidiş ,
Nereye kadar sürmeli , sonu var mı?
Anlayacak biri istedim sadece ,
Çok mu şey bu? Hiç mi imkanı yok ?
Ayaklarımın vardığı yere yüreğim varacak mı ?
Yürekler ne zaman ayaklara hükmedecek?
Yalnızlık eğer bir sonuç ise benliğimin kenarındaki ,
Bunu tercih edişim niye?
Öksüzler gibi kalmak ,
Yoksa eğer başımı koyacağım bir omuz sahibi ,
Dönüşüm neden olsun?
Bilinmezlere yolculuk yapmaz benim yüreğim,
Kaçmak ister pervasız gönüllerden,
Hissetmeyi unutmuş yüreklerden,
Anlaşamaz hiçbirisiyle.
İşte bu sebeptendir hıncım ,öfkem,
Kimseye yoldaş olmaz , kimse ona yoldaş olamaz.
Suçlu değildir ama suçu anlayışsızlığın hüküm sürdüğü çağda,
Yüreklerin egemen olamadığı çağda
Anlayış beklemektir.
Sen zor bir işe kalkışmışsın be gönül,
Spartaküsü hiç anlar mı imparatorlar,
Hiç zalim ,mazlumu anlar mı ?
Yok yok senin yol alışın
İnsanlar arasından çıkıp insanlığa doğrudur.
İnsanlık derdik hep ,
İnsanı anlamaktan geçer diye.
Bu söz önemliydi ,
Çünkü insanlığımızı anlatırdı bize.
Lakin anlatılacak ondan bile eser kalmadıysa ,
duracak ne kaldı geriye
Güneş savurmaz benliğimdeki rüzgarı,
Uçsuz bucaksız mı olsun gitmek istediğim yer
Yok olmasın, rüzgarın güneşi savurduğu yer olsun.
Belki de savurur yüreklerdeki kirleri
Hani derler ya ,kirler ancak temiz olanla arındırılır ,
Bu da , İşte öyle bir şey.