bir başlık attım seninle tanıştığımız günü hatırlatan. ancak birleşememizi de içinde barındıran. o kadar kelimelerle dans ederken bir sana bendeki seni anlatamadım. o kadar yanılmışım ki kendim hakkımda. ben kendimi sende öğrendim. sende buldum benliğimi. sen giderken beni de götürdün aslında ve ben buna karşı koyamadım...
bir şarkı yazdım senli günlerimi anlatan. hem seni ne kadar sevdiğim yazıcak içinde hemde nasıl gittiğin. o kadar anlamlı oldu ki dinleyince gökler bile ağladı başlayıp ve bu kadar hızlı biten aşkımıza. sonra kızdım kendime sen beni böyle başıboş bırakırken ben nasıl olurda seni düşünür ve seni hala sevmekte ısrar edebilirim. ama yapamam seni unutamam. kendi benliğini nasıl unutur ki insan !!!
sözlerimin bittiği yere koydum seni bu gece. baktım yakıştın yerine öyle kal isterim. yok olmaz sıkıldım burdan dersen gel kalbimin derinlikleri seni saklamaya hazır. seni sarmaya hazır kollarım ve seni hissetmeye hazır beş duyu organlarım. sana şimdi burdan senden 367 kilometre uzaktan gel diye seslensem ne sesimi alırsın ne de sesimi alsan gelirsin. ama olsun bu aşk hani derler ya ölümsüz aşk işte bendeki seni taşıyan bu yürek asla ölmeyecek. ruhunu saran bu kollar düşmeyecek ben sen varken asla ölmeyeceğim.