...Ağlayan Palyaço...

[turunculum]

Palyaçolar...Her zaman mutlu,her zaman eğlendirmeye hazır...Çocukların vazgeçilmezi.Kimi zaman elinde şeker,kimi zaman bir kaç renkli balon,boyalı yüzleri,kıvırcık ,kabarık,rengarenk,bonus saçları.Hayal ettiğimizde hep böyle değil midir palyaçolar?Herşey harika,herşey eğlenceli,ne kadar güzel bir görüntü...Peki siz hiç ağlayan palyaço görmediniz mi?

Daha çok küçükken bayılırdım palyaçolara taki...bir köşede elinde sigarasıyla düşünceli ve üzgün bir palyaço görene kadar...O an düşünmeye başladım;herşey göründüğü gibi mi?Gülen yüzlerin ardındaki hüzünlü gözleri,palyaçonun dolmuş gözlerini görmeye başladım ondan sonra...

Kalabalık dağılırken etrafından,palyaço bir köşeye siner.Çok kişilikli bir yanlızlık onunki,o andan itibaren.Bazen bir sigara yakar,düşünmeye başlar...uzaklar dalgın.Herkesin sevgilisi bir palyaço;üzgün üzgün belkiödeyeceği faturalarını,belki ayrıldığı veya uzaklardaki sevgilisini düşünür...Belki de ağlar...O rengarenk bıyalı suratı,taktığı peruk bile bile mutlu göstermeye yetmez onu.Maskeler ardına saklanmış bir insan ruhu onun ki neticede,belki de en zoru...Mutlu görünmek zorunda olan palyaço,belki de depresyonda yanlız kaldığında...

Aslında artık düşünüyorum da etrafımda fark edemediğimiz;henüz ağlarken görmediğimiz ne kadar çok palyaço var...

Belki de hepsi zaman zaman en iyi rol yapabilen palyaçoyuz.Bizi hayat mı bu hale getirdi???

Bilmemem,belki de...belki de...

[MelanchoLia]

Bu yazilarin yazarlarini cok merak ettim tumuyle gercegi yansitiyorlar sanki ayni kalemden cikmis gibiler...Malasef bazen palyaconun yaptigi gibi maskelerin altinda gizlenmek zorunda kaliyoruz...Mutlu gorunmeye calisiyoruz cogu zaman ama icimiz kan agliyor...

[turunculum]

bazen değil artık hep maskelerle yasıyoruz canım ya baksana c evrene kaç kişi olduğu gibi

[dewil_lions]

bizi bir hayat bu hale getirdi birde sadece ağlayarak geçinen çakma palyançolar ne kadar yalnız olduğumuzu ne zaman anlarsak anlayalım aslında birileri hep bizimle hemde hiç aklımıza gelmeyen birileri

[turunculum]

gercekten bizimle olanlara tesekkür ederim

[barbar]

Bir Palyaçonun Ağladıkları


“Dününü hatırlamayan ve bu unutkanlığa kendilerini de dâhil eden tüm günlerin en güzel dünüdür palyaçolar, bazen de renkleri solmuş alacaklı birer ihtiyardırlar. Aslında takındıkları yabancı duygularla herkes birer palyaçodur, her palyaço bir çocukluktur, bir çocuk oyunculuğunda…”


Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Suskunluk renginde bir serinliği
Serinlik kıvamında bir sessizliği olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Ve düşersin renklerine

Herkesin hatırına
Hiç kimsenin hatırlamadığı
Hatıralar vardır
Bir palyaçonun hatırında
Ve yaralıdır her biri
Denizini kaybetmiş kentler gibi
Bazen de havalı
Kentine gelmiş denizler gibi

Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Suskunluk renginde bir serinliği
Serinlik kıvamında bir sessizliği olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Ve düşersin renklerine

Bilirsin artık
Herkes kendi düşünde kendi
Kendi gülüşünde yabancıdır
Hiç de yabancı olmadığı hayatlara
Yaralıdır
İşte bu yüzden
Tam bu yüzden
Hiç kimsenin hatırlamadığı
Hatıralar hatırınadır
Bir palyaçonun hatırladıkları
Düşünde gülüş
Gülüşünde düş olmayanların inadınadır
Bir palyaçonun tüm yaşadıkları

Henüz taşınmış bir hüzün tazeliğinde
Bir palyaço hatıralarıdır okudukların
Bir palyaçonun
En çıplak yaralarıdır
Ve ne zaman bir palyaço ağlasa
Tesadüfen bir mutluluk gelir
Fark edilmeyen hüzünler taşıyan
Ne zaman bir palyaço ağlasa
Yağış beklenir
Ansızın bir çocuk
Büyüyüverir

Bir palyaço düşlersin
Her renginin faili şiir olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Suskunluk renginde bir serinliği
Serinlik kıvamında bir sessizliği olan
Bir palyaço yalnızlığı düşlersin
Ve gülersin renklerine
Ağladığını hiç unutmadan

Yusuf Kurtuluş Türkoğlu