Bugün yepyeni bir sayfa açmak istedim hayatımda yepyeni bir başlangıç için sıvadım kollarımı. İhtiyacım olan bir adet beyaz sayfa az birazda tutkuydu. evet tutku hiç eksilmedi zaten, yaşam beni kendine bağlayacak kadar çok şeye sahipti ve tek yapmam gereken bunları fark etmekti. Evet hayat güzeldi ve herşeye rağmen yaşamaya değer olduğunu düşündüm tekrar, şimdi tek ihtiyacım olan beyaz bir sayfaydı. Her yeni başlangıçta bir sayfasını kopardığım defteri geçen ay tükettiğimi fark ettim. Her şeyi bir kenara bırakıp içimdeki tüm iyileri seferber ettiğim, güven duygumu yitirdiğimi düşünürken varlığını bütün hücrelerimde hissettiğim bir aşka açmıştım kapılarımı ve bir hüsran daha çarpmıştı yüzüme o kapıyı. Ben içeride kalmıştım, sırılsıklam ve yalnız. Bir tomar ıslak peçeteye gömdüğüm yüzümü kaldıramamıştım bir türlü. Şimdi şarkıların en acıtan yerlerinde gökyüzüne bakıyorum. Aşkın içimde bir aşağı bir yukarı savrulduğu günlerde baktığım gibi değil. İçinde bir aşk dolusu sitem barındıran gözlerim beklentisiz takılıyor gökyüzüne. Herşeyin cevabı bende, bildiğim halde "neden?" ler uçuşuyor beynimde. Cevabını duymaya tahammülüm olmayan sorular. Bu da devamını getirmeyeceğim bir başlangıçtı. Ve burada noktalandı. Beyaz sayfa yok, eskileri içimde kalan "iyi" lerle yıkadım işe yaramadı. Bunca kırgınlığı yapıştıracak kadar güçlü birşeyde yok sahip olduklarım arasında. En iyisi noktayı koyup dikmek yine gözleri yıldızlara.
"Ne Diyarbakır anladı beni ne de sen
oysa ne çok sevdim ikinizi bir bilsen..."
İlayda Yalçın
14.08.2007