Bazı şeyler vardır ki sevgili sormazsın neden diye kendine. Sen sordun mu bana, sana âşık oluyorum diye (?) Hadi beni bırak, kendine sordun mu bu kadına neden âşık oldum diye (?). Sormadığını her ikimizde biliyoruz. Aşkın nedeni yoktur sevgili. Aşkı aşk yapan da nedensizliğinin ardına sığınmasıdır. Nedensiz bir masumiyettir aşk. Herhangi bir şeyleşmiştir yavaş yavaş ve sorgulamazsın. Sorgusuzca içine alırsın ve ne zaman gideceğine yalnızca sen karar vermek istersin. Yani bencilleştirir seni aşk, bu yüzden bencilliğinin de nedeni yoktur. Dedik ya, aşk nedensizdir diye. Aşka dayanan her şey nedensizleşir böylece.
Bazı şeyler vardır ki sevgili, sormazsın neden diye kendine. Yaşadığın an önemlidir, bitmesini hiç istemediğin. Neden (?) dersen büyü bozulur, an kaybolur birden bire. İstemezsin öylece yitip gitmesini. Sıkıca sarılmak gelir içinden, hiç bırakmamak üzere. Duyumsamak her dakikasını, keyfini çıkarmak… Duvarların dostun olmasını istemezsin tekrar, yalnızlığın en büyük arkadaşın ve suskunluğuna teslim olmamaktır tek çaban, bir karabasan gibi etrafını saran. Tesadüfî şeylerde olsa yaşadıkların, kabul etmeyi öğrenirsin. Yeni bir kelimedir yaşamında öğrendiğin -boşkoy- . Önceleri -ne demekse- diye itelediğin, sonraları ise dilinde pelesenk olan öylesine bir kelime, her yaşanılan anda anlamını bulan ve zamanla nedensizleşen diğerleri gibi…
Bazı şeyler vardır ki sevgili sormazsın neden diye kendine. Sormak istemezsin çünkü, bilirsin sordukça yaşayacağın her andan, henüz yaşamadan vazgeçtiğini. İçsel bir hesaplaşmanın, bilinçaltı girdabının eseridir bu. Yenilmek istemediğin güçlü bir süper egon vardır ve öyle bir çatışma içine girersin ki kaybetmeyi asla istemediğin. Kazanırken hep kaybedilir sevgili! Yani yeni bir şeyi kazanmak içindir, eski kazançlarımızdan vazgeçişimiz. Bedelsiz yaşanmışlık ancak hayaldir. Önümüze sunulmuş yaşamların KDV’si içindedir. Taksitlendirerek yaşanılamayacak kadar her anı değerlidir, bu yüzden peşin ödersin. Biliyorsun, bende peşin ödedim hem de nedensiz.
Bazı şeyler vardır ki sevgili sormazsın neden diye kendine. Sorma sende, ne bana ne de kendine. İçinden öylece çıkıp gitmek geldi, içimden. Dedim ya -boşkoy!- ve beni azat et, daralıyorum içinde. Aklına gelen tüm -gitme- ler, bendeki -sevme- lerle çarpıp ikiye katladı kendini şimdi. İstemesem de gitmeliyim sevgili... Yollar bu kadar uzakken ne gelir elden... Sana dokunamamak türküsü çalıyorum her gece , tıpkı senin gibi. Yazılmamış hikâyemin kahramanısın sen. Karşıma geç çıkan, sende benden bir şeyler bulduğum, hani herkesin aslında dualar ettiği el açıp tanrıya, burnunun dibindeyken göremediği çok kez… Biliyorum ki sen ordasın…
Bazı şeyler vardır ki sevgili sormazsın neden diye kendine… Sorma sende! Orada olduğunu bilmek de yeter bana… Küçük bir mutluluksun şimdi, hatırladıkça tebessüm çiçekleri açtıran yüzümde… Aldığım her soluğun anlamını ikiye katlayan, var oluşumun aylaklığında bulduğum, ıssız ve karanlık gecelerimde nefesiyle örselendiğim, yitik dünyamın yalnız adamı…
İçinden gitmemin bir nedeni yok! Olsa söylemez miyim? Hem ben sana ne zaman yalan söyledim? Hiç! Benim sana söylediğim tek yalan bu işte, koca bir –hiç-. Üşümeye başladım içinde, at beni sevgili… Daraldım, bunaldım, kaçacak köşe aradım bulamadım… İçinden gitmek istiyorum sevgili, yitik dünyama geri dönmek, yeniden inşa etmek virane şehrimi…
İçinden gitmemin keşke bir nedeni olsa idi, ama yok!
Naile Duman
