İsmini Kaybetmiş Çocuk

[Orcun]

Avuntularla geçen zamanlarımıza
Doğacak güneşi bekledik
ßeklemek belki yordu bizi
ßelki de geç kaldığımızı düşündük
Yeni yüreklerde ki ışığı aramak için

Aslında sevmeliydik
Delicesine
Zamanın terkine aldırış etmeksizin
Hayatın karşımızda durup gülmesine
Ve düzenin, düzensizliğini düşünmeksizin
Sevmeliydik...

Hayat hiç olmadığı kadar yavaş geçti
Düşlerimize konu oldu düşüncelerimiz
Ölmeyi öldürmeyi istedik kimi zaman
Hayatımıza giren herkezi
Ama düşlerimizin katilide biliyordu
Ölmenin ve öldürmenin hiç birşeyi değiştirmeyeceğini

Koştuk...
Yorulduk..
Dinlenmeye vaktimiz bile olmadı
Durunca dindiğini sandığımız
Hayatımıza rengini veren sevda gülleri
Yeniden...
Umutla...
Hiç solmaksızın açmaya başladı

Sustuk
Susuştu yedigök, yedi veren güller
Sustu Üsküdar, erdek sahili sustu
Sessizliğin içinde bir prenses belirdi
Elinde hayatın rengi güller
Elinde bir çift yürek
Ve önünde onu seven köylü erkek
Yüreği deniz kokulu
Yüzü gözü ıpıslak.