uzun yıllar önce kardeşim en fazla 6 yaşındaydı.(şimdi 20) sürekli geceleri ağlayarak uyanırdı.deliler gibi ağlardı.susturamazdık.boş duvarda olmayan birşeyleri işaret ederdi.bizimde ödümüz kopardı.hem o şeylerden korkar.hemde korkusuyla yüzleşmek istercesine, sanki dokununca o şey yokalacakmış gibi duvardaki gördüğü şeyi yakalamaya çalışırdı.ne yapacağımızı bilemezdik.herkes "nazar degiyor bu çocuğa" derdi.biz kumral bir aileyiz.ama o renkli gözlü ve sarışındı.ailenin çiçeği gibi.minicik bir burun, pembe büyük dudaklar, yemyeşil gözler, bembeyaz bir ten, civciv sarışı parlak saçlar ve tombul bir vücut.tam mıncıklamalık yani
neyse biraz büyüyüp neler gördüğünü ifade etmeye başladı.gördüğü şeye "dede" diyordu.zamanla tarif etmeye de başladı.neyse biz bunu bir hocaya götürüp okuttuk.koruma ayeti yazıp boynuna astık ve o kişiyi görmekten, geceleri ağlayarak uyanmaktan vazgeçti.ta ki iki yıl önceki o geceye kadar.... kardeşimin yatagı, benimkiyle yanyanaydı.gece uykumun en derin yerinde üzerimden yorganımın yavaşca çekildiğini hissettim.ben ki yazın bile yorgansız yatamayan biriyim.yorganım açılsa, hemen uyanırım ki zaten hemen olmasa da yorganım üzerimden çekildikçe yavaş yavaş uyandım.önce yere düşüyor sanıp gözlerim kapalı bir şekilde geri çekmeye çalıştım.ama yorganım yere düşüyor gibi değil de, yukarı doğru çekiliyor gibiydi.ben annem veya babam geldi.heralde yorganımı düzeltecek düşüncesiyle elimi geri çektim.ama yorgan üzerimden tamamen alındı ve hala üzerimi örten biri yoktu.kafamı geri çevirdim.uzun boylu, orta yaşlı, zayıf, çok uzun olmayan siyah pantolon, beyaz gömlek, siyah cepken, aynı eski istanbul kabadayılarını andıran ve yüzünde izler olan, sert bakışlı bir adam.üzerimden aldığı yorganı kardeşimin üzerine örtüyordu.gözlerimi kapadım.rüya görüyorum heralde diye düşündüm.gözlerimi açtığımda gitmişti.ama yorganım hala kardeşimin üzerindeydi.bir süre öyle kaldım.ne olduğunu anlamaya çalıştım.sonra yataktan kalktım.bir süre oturduğum yerde bakledim.iyice uyanayım diye.evi dolaştım.anneme babama baktım ikiside horul horul uyuyordular.evde kimse yoktu.zaten öyle biri değil bizim evimizde, bu zamanda sokaklarda bile göremeyeceğimiz bir tipti.neyse yatağımın başına döndüm.hala yorganım kardeşimin üzerinde.yorganımı geri aldım.kardeşimin yorganını nerde acaba diye düşünürken.baktım ki yatağının arkasına düşmüş, görünmüyor.düştüğü yerden yorganını çıkarıp üzerine örttüm.sonra yatağımın içine girip, yorganıma sarılıp düşünmeye başladım.acaba bu o "dede" olabilir miydi.kardeşimin dede diyecegi yaşta ve gerçektek ürkütücü bir adam.ama kardeşimi korumaya çalıştığıda belli.onu rahatsız etmeden, ona görünmeden üzerini örttü gitti ne garip diye düşünüyordum ki."salak mısın lan sen niye bu kadar soğuk kanlısın" dedim kendi kendime
ve ağlama başladım.o andan itibaren sanki herşeyin farkına yeni vardım.öyle korkuyordum ki.ne başıma geçirdiğim yorganı açmaya, ne de sesimi çıkarmaya cesaret edemiyordum.öyle uyuyup kalmışım.... bir daha görmedim onu.... ama sonraki zamanlarda başka şeyler de gördüm tabi........ son bir yıldır rahatım......
uçurumun kenarı... işte tam oldugum yer... seninle olmakla,sensiz kalmanın arasında bir yerdeyim........
