Bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda kaldın

[safakkaygusuz]

Bir insanı hayatından sonsuza kadar çıkartmak zorunda kaldın mı hiç ?
Hani ölmüş gibi, hani uzatsan da elini tutamayacağını bilmek gibi, her an kapından içeri gülümseyerek gireceğini bekleyip ama aslında hiç gelmeyeceğini de bilmen gibi.
Ne zor şey değil mi? Ölmediğini bilmek ama ölmüş gibi ulaşılmaz olması artık o insanın sana, nekadar katlanılmaz bir gerçek değil mi? Sen hala bu kadar sevgili iken? Özlemek, bu kadar özlemek,etini kemiğini yakarcasına özlemek. Çok kötü değil mi? Bu kadar özleyip onu görememek, ona dokunamamak, onu işitememek, artık sonunun "Pi" hali değil mi? Biliyorsun değil mi? Ne kadar umutsuz bir arayıştır o, kalabalık caddede geçen binlerce yüze bakmak belki bir kez daha görebilmek için o yüzü,belki biraz önce geçti bu kaldırımdan diye düşünmek, belki şuan arkamda yürüyen insanların içinde bir yerde demek, belki şuan üzerimdedir gözleri diye paranoyalar yaşamak ne zordur değil mi?
Ne kadar eritir insanı farketmeden. Sende biliyorsun değil mi bunları?
Bir sinema koltuğunda sende iki kişi gibi oturdun mu hiç? Hiç iki kişi gibi zevk aldın mı bir konserden yanlız başına. Güsel bir cafe keşfettiğinde, güsel bir film seyrettiğinde, güsel bir şarkı dinlediğinde güsellikleri oranında eksik kaldıklarını hissetin mi paylaşamadığın için onunla. Bir barın kalabalığında hiç yarım vücutla sallandın mı ortada?
Hiç iki kişilik beyninle yarım insan olabildin mi? Baktığında aynana sadece yüzünün bir yarısını gördüğün oldu mu? Sana hayatındaki en büyük yoksunluğu yaşatandan nefret edemediğin zamanlar oldu mu hiç?
Gözünün içine baka baka kolunu bacağını kesen bir insanın yüzüne sevgi dolu gülümseme ile bakabildiğin zamanlar oldu mu hiç?
Hayatta insanlığın bütün değerlerini alt üst eden birisine aşk siirleri yazabildin mi? Onun içinde korumanın seni yok etmek olduğu zmanlara feda oldun mu hiç? İçinde ağlayan çocuğa umut şarkıları söyleyemediğin, özlemini,susuzluğunu, açlığını gideremediğin zamanlar oldu mu hiç? Kanayan yarasını gördüğün ama merhem olamadığın zamanlar. Gücünün, hani o tanrısal gücünün bir çocuğun ağlamasını susturamayacak kadar olduğunu gördüğün zamanlar oldu mu hiç?