Aşka teslim yüreklere egemeniz bundan böyle. Kaçıncı ayrılık bu sonuna varamadığımız? Kaçıncı geldim deyip beni mutlu edişin? Kelimelerde arandı önce sorunların çözümleri. Dudaklardaymış meğer her birinin çıkışı.
Sökülen kilitler oldu bir kez daha. Bir kez daha barışın tohumları çiçek verdi. Büyük bir orman besleniyor içimde. Kibritinle yok edebileceğin, sevginle coşturabileceğin.
Mutluluk olsa gerek bu gülümseme kaynağı. Hırsın zaferi de olabilir tabi ki, ama senin için kin beslemeyeceğim kesin. Ayrılıklarımızın sonrası aşk ötesini yaşattı bana. Ben benden geçmiş sadece benden beklenenler için yaşayan biri olmuştum. Senden alabileceğim umut tükenik gözüyle bakarken…
Boşuna dememişler ‘yarının ne getireceği hiç belli olmaz’ diye. Dün uğruna üzüldüğüm günlerin acısını çıkarmalıyım. Elele ve daima seninle. Yok, olmaz, bırakmam bir daha seni. Bu sefer sen geçsen bizden yolunu keserim. Ne gitmene izin veririm, ne gitmeme. Varanı olmasa da bu öykünün sonsuza dek yaşamalı. Yaşatmalı en güzel halini.
Her kumrunun çifti olur ya işte senden ayrılınca yalnızlık kederine bürünürüm tıpkı kumru gibi. Tek kumru nasıl başı öne eğik durursa balkon betonlarında bende aşılmaz yalnızlığıma boyun bükerim. Tam kaybedenlere baş harflerimiz yazılıyordu ki yine geldin. Yine beni mutlu ettin. Korkma git demem onca karlı havalardan sonra.
Ben seni de yaşadım, sensizliği de, sensiz senli günlerimi de. Alışkınım gidişlere, dönüşlere, terk edilmeye, terk etmeye. Yüreğimi kimse bu kadar acıtamadığı gibi, bu kadar da okşayamaz.
Yastığını buldu uykum. Yorganım oldu huzurun. Gecenin karasına göz yumdu şarkılar ve gözlerim yatağıma yenik düştü. Uyuyabilmeyi özlemişim, yokluğunu düşünmeden uyuyabilmeyi ya da ‘ne yapmalı’ sorularını hane hane beynimden geçirmeden uyuyabilmeyi. Öylesine özlemişim ki yokluğunda her şeyi. En çok da seni özlemiş gibiyim sanki. Yokluğunla yemek yerken, su içerken, yatarken veyahut televizyon izlerken; varlığını geri aldım bir akşam vakti. Mahmur gözlerim inanamadı bir süre telefonda arayan numaranın senin numaran olduğuna, kulaklarım inanamadı telefonun ucundaki sesin senin sesinin olduğuna. Realite hiç bu kadar güldürmemişti beni.
Dönüşü yok derken uzak kalamıyormuşsun meğer bana. İyi ki geldin, iyi ki yine geldin.
*alıntı
Başkaları gitmiş olur, gidince;
Bir sen yakınsın, uzakta kalınca..
Ahh dayan bırak yollar girsin aramıza
Söz sana başka bir ten giremez koynuma
Geçer zaman durmaz akar kör kuyuya
Ben beklerim
Yenik düşmem ucuz oyunlara...
Başkaları gitmiş olur, gidince;
Bir sen yakınsın, uzakta kalınca..
Yastığını buldu uykum. Yorganım oldu huzurun. Gecenin karasına göz yumdu şarkılar ve gözlerim yatağıma yenik düştü. Uyuyabilmeyi özlemişim, yokluğunu düşünmeden uyuyabilmeyi ya da ‘ne yapmalı’ sorularını hane hane beynimden geçirmeden uyuyabilmeyi. Öylesine özlemişim ki yokluğunda her şeyi. En çok da seni özlemiş gibiyim sanki.
Dönüşü yok derken uzak kalamıyormuşsun meğer bana. İyi ki geldin, iyi ki yine geldin.
çook güzel yaa yüreğine eline sağlık harika bir seçim.......
Kaç kere geldin hayatıma? Ve sonra kaç kere gittin? Ben durgun sularda yüzerken, sen çalkantılı bir denizdin. Medcezirlerinle kumdan kalelerimi devirdin. Geldin gittin, geldim gittin... Söylese canım, ben seni kaç kere sevdim? “Seviyorum” cümlesi bile yetersiz kalır mı bir duyguyu anlatırken? Hani laf cambazıydım ben, kelimelerimi yitirdim seni seyrederken.
Şimdi soruyorum... Madem ki gidecektin, niye geldin? Madem ki beni hiç olmadığı kadar kimsesiz, öksüz, yetim bırakacaktı yokluğun, neden doldurdun hayatımdaki boşluğu? Bıraksaydın yürek, içindeki koca delikle yaşamaya devam etseydi. Alışmıştı ne de olsa...
İşin kötüsü, nice şairde sonradan ilhama dönüşen acılara da benzemiyor benimki. Ne sadece gözlerin özlediğim, ne sadece ellerin, ne sadece kokun... Sensiz de yapabilirim sanıyordum ama yanılmış içim. Daha gitmek için arkanı döner dönmez, her şeyini özledim.
sokaklarda yankılandı adın
sensızlıge hıc alısamadım
tum sozlerım kuskun sana
yıne yanlızım
AY IŞIĞINDA...
