Aşk Ölünce...

[DiLeMmA]

Nasıl anlatsa, nerden başlasa
Ne dili varır
Ne de yüreği dayanır anlatmaya
Oldu da yumsa gözünü
Anlatsa, anlatabilse olanı biteni
Mezardan ölüler uyanır
Beyaz kefenler kana bulanır
Ölüler bile ağlarda
Toprak ölümün gözyaşlarıyla sulanır

Aşk öldü!
Yaşam pınarının yanında katledildi
Kızıl şafaklarda pusulandı.
Özgürlüğün önünde
Kurşuni bir sabaha gebeyken hüzün
Vuruldu dese

İnanabilir misiniz?
Demez misiniz?
Hani yürekler di aşkın mevzisi
Yüreklerdi aşkın siperi, aşk ölmezdi!
Dersiniz, dersinizde
Lakin ihanet kurşunu önce yürekleri
Sonra aşkı deldi, bilmezsiniz bilemezsiniz
Ölüm yüreksizlerden geldi kahpece
Aşk öldü, âşık öldü, şair öldü, şiir öldü
Hüzün kefenlerine sarıldı
Satırların arasına gömüldü

Sonrasında
Bir papatya düştü dalından
Çamurlar içine
Yüzünde acı bir gülümseme
Teninde çamurlanmış bir koku
Dal ayaktaydı titrerken dizleri
Bir çığlık, yıkık duvarlarda yankılandı sözleri
Hüzün çöktüğünde papatyaya
Anladı ki, özgürlükler öldü
Ve son mermi çıktığında namludan
Bir ses yükseldi avludan
Son mermi ile
Düşleri vurdular
Bir damla düştü gülün üstüne
Kan rengiydi gözyaşı
Güvercin düştü, zeytin dalı soldu
Kötülük bile ağladı gizlice
Aşk ölünce


İhsan TURHAN