Hayat eskitirken beni !..

[IcEman]

Kırdım birilerini, taammüden, bilerek.
Az bile yapmışım diyorum kimine.
Kimine haksızlık yaptım, biliyorum.
Öfkelerimin kurbanı oldum.
Kimi anlarda da yeterince öfkelenmedim ama.
Biraz da bunlar yüzünden kimi anlarda kızarken, kimi
anlarda susuyorum kendime.

Herzaman zor oluyor da böyle anlarda geriye dönüp
dikkatlice baktığımda görüyorum ki; İçimde hainlikleri,
muzip şakalarla harmanlamışım. Gözyaşlarını şen
kahkahalarda kurutmuşum, kendimi temize çekip kimi
zaman arkamdan vurmuşum.
En az başkaları kadar hatta daha gaddarca kendime
haksızlık yapmışım. Acımadan.
Hayat eskitirken beni , ben de tırnaklarımla bişeyler
kopartmaya çalışmışım ondan.
Kopartmışım da ama...

Zamana yenik düşerken, hayasızca kullanmışım zamanı da.
Arsızca hayata yapışmışım.
Bilmezsiniz, bir aynanın önünde çekilmiş , gençlik
acısından kalma elimde silah papyon, ceket ,
hiçbirşeyin bir daha aynı olmayacağını bilerek
gülümserken fotoğraflarım var.
Kullanmak niyetinde değilim yaşadıkça.
Ama yine albümlere baktığım zaman, ya da zihinimin
içindeki o eşsiz şahsi galerimdeki duvarların yanından
geçerken epey bi içten attığım kahkahaların resimlerini
de görüyorum çerçeveli ki; bakın bu çok önemli.
Hepiniz kadar hainim ben de, hepiniz kadar alçak,
hepiniz kadar patavatsız. Ne bir az , ne bir fazla.
Hangi insana şöyle biraz dikkatlice baksanız hep iyi
çıkıyor. Herkes iyi birilerine göre. O yüzden bu konuya
değinmeyeceğim. İyilik bir meziyet değil ne de olsa.

Şimdi.
Yani şu an.
Şu satırları tek başıma boş bir odada yazarken
hepimizin , hiçbirimizin bir diğer deyişle birbirinden
çok da farklı olmadığının farkındayım.
Hırslarımdan her yıl arındığımın, Kibir iğnelerimin her
yıl döküldüğünün de. Ketum bir sessizlik içinde,
sükunetle ve daha bir soğukkanlı hayatın önüme serdiği
iyilikleri ve kötülükleri kucaklıyorum.
Kimseye kırgın değilim, demeyeceğim.
Kötüleri buradan temize çekmenin bir anlamı yok.
Kimileri daha kötü olabiliyor kimilerine karşı. Ya da
tam tersi diyelim bir klişe ile.
Neyse, ben elbette kırıldım birilerine ama düşününce
bulamıyorum. Beni en çok üzenleri , en çabuk unutuyorum.
O yüzden selam vermemem gereken birileri ile
selamlaşmak mecburiyetinde kaldım. Kalıyorum...

Ne kadar ayıp!
Yıllar bana tüm insanlığa yaptığı gibi dikte ettirdi
birkaç şeyi.
Herşey ile hiçbirşey ya da ölüm ile hayat ya da
mutluluk ile mutsuzluk arasındaki çizginin ne kadar
ince olduğunu öğrendim.
Belki bu yüzden bana kızanlara ben daha az kızıyorum.
Benden nefret ettikleri için birilerinden nefret
etmiyorum. YA da sırf uzaktan sevdikleri, kattir
ettikleri için tanımadığım insanların masum ilgilerine
arsızca saldırmıyorum.
Bişeyleri iyi ucunda tutmaya çabalıyorum.
Her zaman başaramadığımın farkındayım.
Kinlerimi dizginleyemediğimin, kibir iğnelerimin
hepsini dökemediğimin, kendimi durduramadığımın...

Ama,
Zaman çok hoyrat. Çok acımasız.Çok kısa farkındayım.
Biraz da farkına vardıkça bunlara takılıp , kalmak
oyalanmak , hıdrslanmak yerine daha farklı uğraşlara
merak sardım.
Mümkün olduğunca çok yer görmek istiyorum mesela.
Elimde hep bir bilet olsun. En güzel şarapları içeyim,
en eğlenceli insanlarla tanışayım, imkanım olsa işi
gücü bırakıp dünya kazan ben kepçe dolaşacağım.
Ama elimdekilerin de farkındayım.
Dostlarımın , beni seven insanların, en yakın çevremin
üzerine her yıl biraz daha itina ile eğiliyorum. Onları
pamuklara sarıp sarmalamak, kimi umulmadık anlarda öpüp
koklamak, ya da en azından hatırlayıp şöyle bıyık
altından da olsa gülümsemek hoşuma gidiyor. Garip bir
haz veriyor. Ama kapılarım yeni insanlara çok da açık
değil açık söyleyeyim.

Kapıları kapatmaya zorlayan ise ZAMAN.
Sonuçta burası da yol geçen hanı değil ne de olsa.
Olmamalı ya da...
Her insan sırtında yeni bir dünya ile geliyor.
Her dünya birbirinden daha farklı. Daha zor , daha
anlaşılmaz , daha kirli, daha umutsuz...
Bu durum umudumu kırmıyor mu?
Kırıyor elbette.
O kadarı da olsun varsın.
O da bize orta yaşın hayat armağanı olsun. Varsın...
Belki aranızda kızanlar , beni suçlayanlar , ithamlar
olacaktır ama her geçen yıl ben tam kendime göreyim
dedirtiyor Turgut Uyar'ın dediği gibi.
Sizin neyiniz var bilmem ama ben , siz, hepimiz tam
kendimize göre olunca , kulaklarımızı etrafa tıkayıp ,
duvarlarımızı kendi güvenilir cemaatimizle yükselttikçe
daha mutlu olacakmışız gibi geliyor.

..ve zaman geçiyor.
Söylenecek çok söz var.
Yazılacak çok yazı...
Görülecek yeni ülkeler, içilecek yeni şaraplar, aşklar,
yalnızlıklar,kırgınlıklar,gözyaşları, kaçamayacağımız
aynalar, hazlar var.
Ne zaman düşünsem hem bir gülümseme hem de sessiz bir
kırgınlık gizli çehremin içinde.
Her yıl biraz daha çok susmaya başladım biliyorum.
Yine de hayat güzeldir diyenlerdenim ben.
Herşeyi ile güzel.
Yalnız bir yaşgünü böyle bir yazıyı yazdırsa da
yaşanacak daha çok şeyler var.
Yaşanmazsa da;
Varsın yaşanmasın bugüne kadar yaşananlar yeter.
Diyenlerden.
Farkındayım.
Susuyorum.

[TuaL]

"Kötüleri buradan temize çekmenin bir anlamı yok. " mükemmel bir sözel zeka.

[haticeozmen]

her foruma girdiğimde mutlaka bakıorum ıceman bu defa ne göndermiş die çünkü alışkanlık yaptı....tekrar tekrar ellerine sağlık....

[TuaL]

ben de okuyorum mutlaka