Ümit Yaşar Oğuzcan

[Face_Of_Death]

ffet Beni Dünya


Bugün bütün iyi kalpliligim üzerimde
Cümle düsmanlarimi affettim
Yedigim meyvalardan
Kokladigim çiçeklerden af diliyorum
Yerde yürürken gördügüm
Sebepsiz kanina girdigim
Zevk için öldürdügüm
Böceklerden af diliyorum
Dagdan, topraktan, tastan
Evlattan, akrabadan, arkadastan
Yagan yagmurdan, dogan günesten
Denizlerden, göklerden af diliyorum
Yillardir kahrimi çeken kadindan
Ondaki yasamak ümidinden
Baba evinden, ana sütünden
Yedigim ekmeklerden af diliyorum
Kadrini, kiymetini bilmedigim
Hayali ile bahtiyar olmadigim
Otuz yil arayip bulmadigim
Geleceklerden af diliyorum


Ümit Yasar Oğuzcan

[EsCaPe]

o kim

[MARTI]

GÜLLER AGLAR ICIMDE

Ne zaman ayrilik saati gelse
En vazgecilmez yerinde yasamin
Duysak ayak seslerini aksamin
Ve sokaklardan el ayak cekilse
Bir urpertiyle duyarim o zaman
Seni cagiran sesi uzaklardan

Ne zaman ayrilik saati gelse
Bir gariplik coker icime birden
Kalan tek ani gibi bir devirden
Durmadan calinir o gamli beste
Sanki bilir de hazin oykumuzu
Bulutlar aglar, kararir gokyuzu

Ne zaman ayrilik saati gelse
Bir caresizligi anlatir gibi
Birden degisir gozlerinin rengi
Mavi solar, koyulasir yesilse
Sarinca ruhunu eski bir huzun
Ucar gider pembeligi yuzunun

Ne zaman ayrilik saati gelse
Uzatsan ozlemle dudaklarini
Tum agaclar doker yapraklarini
Ne cicek kalir ortada, ne bahce
Sadece ugultusu o ruzgarin
Ve bir umut kirintisi: belki yarin

Ne zaman ayrilik saati gelse
Bir firtina cikmiscasina, buyuk
Icimizdeki gullerin boynu bukuk
Bir zaman kalakalirim oylece
Neden sonra gittigini anlarim
Icimde guller aglar, ben aglarim.

ÜMIT YASAR OGUZCAN

[MARTI]

Agit

Her sey güzeldi bir zaman, çok önce
Sehirler, insanlar, günes deniz
Mutlulugumu görebilirdiniz
Çökmeseydi içime bu son gece
Her sey bir anda bitmeseydi, yazik
Olmasaydi gençligime aptalca
Belki de o yerlere varirdik
O uzak daglara ulu: koskoca
Orada her sey degisirdi belki
Açardi umutlarimiz bakarsin
Ates rengi, kan rengi güller gibi
Topraginda kimbilir hangi askin
Oysa simdi nerdeyiz, neyiz bak
Her umut belirtisinden uzagiz
O sevilmis gözlerde saf ve berrak
Bir ayna bile yok bakacagimiz
Her sey kursuni bir renk almis, soguk
Bozkirlardir uzayan önümüzde
Kime baksan o yüz: veremli, soluk
Tek mavi kalmamis gökyüzümüzde
Her yerde bitmisligi güzelligin
Kum kamyonlari putreller betonlar
Sonra ta besikten mezara degin
Sifirlar, yüzler, binler ve milyonlar
Hadi öl bakalim ölebilirsen
Zincirlerle bagliyken yasamaya
Omuzla yükünü, hadi yalniz sen
Isterse gücün olmasin tasimaya
Yenik düsmüsüz iste gerçek ortada
Çökmüs boynumuza zulmün elleri
Bir tutsak, bir dolap beygiri ya da
Bir mahkum gibiyiz kaç yildan beri
Yargiç hükmünü çoktan vermis oku
Boynundaki yasamak fermanini
Yasamak sonra ölmek; iki korku
Geri getirmezken bir anini
Terkedilmis sehirleri bilirsin
Bilirsin gömülmüs uygarliklari
Ve düsün ki; patlamasi bilincin
Yirtmaya yetmiyor karanliklari
Öyleyse çek sapla göge biçagini
De ki; benim isim tanriliktan güç
Benim hem yüksek, hem en asagi
Iste ellerimde sonsuzluk ve hiç
De ki; Ömür verdin; en büyük yalan
De ki; Beden verdin; içi bos ve kof
Iste! Yüce eserin, iste insan
Ve yirt gögsünü, bagir: Of Tanrim of.

Ümit Ya$ar OGUZCAN

[ZOYA]

Gidişin

Gidişin ölümüydü umutlarımın
Güllerin yüreğimde can verişiydi
Ufkumda her akşam hüzünlü ve dalgın
Seninle batan ömrümün güneşiydi
Ardında bir İstanbul bıraktın öksüz
İçimde yokluğun ateşini yaktın
Karanlıklar ortasında güpegündüz
Yıkılmış dağılmış bir adam bıraktın
Gün, gün yaklaşan bir şey var; ölüm mü ne?
Değilse içimde bu ürperti neden!
Dolaşan kim benimle deli divane
Güzel olan herşeydi seninle giden
Şimdi bütün hayallerim yoksul kaldı
Gittin, BANA BU REZİL İSTANBUL KALDI

8b]Ümit Yaşar Oğuzcan[/b]

[BeYaZ_17]

sensizim bu keder kime bukadar ya : ))

[ZOYA]

HER GÜN SENİNLE


Güzel olan

Her günü seninle tekrar tekrar yaşamak

Erimek yarını olmayan zamanlarda

Durdurmak bir yerde bütün saatleri

Bütün kuralları kırıp parçalamak

Sonra varmak o yerlere

Mevsimlere dur demek

Kar yağarken çiçek açtırmak ağaçlara

Güneşi bir akşam saatinde tutup bırakmamak

Sonra doldurmak ay ışığını kadehlere

Delicesine içmek

Ve unutabilmek her şeyi ansızın

Sevmek seni en yücesiyle sevgilerin

Birlikte geçmiş, gelecek bütün çağları aşmak

Güzel olan

Sevmek seni Tanrılar gibi

Seninle Tanrılaşmak...



Bir gün bu akan sele dur diyeceğim, göreceksin

Ne bu şehir kalacak

Ne bu duygusuz sürü

Bu korkunç kalabalık

Her vapur seni getirecek bana

Bütün istasyonlarda seni bekleyeceğim

Kapılar sana açılacak

Senin için söylenecek şarkılar

Şiirler senin için yazılacak

Her evde bir resmin

Her meydanda bir heykelin olacak

Ve sen kimi gün bir rüzgar gibi

Kimi gün denizler gibi, bulutlar gibi

Kopup ötelerden, ötelerden

Yalnız bana geleceksin

Bir gün bu akan sele dur diyeceğim göreceksin.



Ben eskimeyen tek güzelliği sende gördüm

Sende buldum erişilmez hazları

Yanında sıyrıldım korkulardan, yalanlardan

Duyguların en ölmezini sende duydum

Susuzluğum dudaklarında dindi

Yalnızlığım ellerinde

Çoğu gün unuttum açlığımı

Sende doydum...



İlk defa seninle bütünlendim, anlıyor musun

Anladım yaşadığımı her nefes alışta

Seninle geçtim bütün zamanlardan

Seninle var oldum

Eridim seninle bir sonsuz çalkanışta.



Boynunda bir yer vardır, ben bilirim

Ne zaman oradan öpsem,

Değişir gözlerinin rengi

Yanar dudakların, terler avuçların

Dökülür kapkara aydınlık gibi

Omuzlarına saçların

Gitgide artar kalbinin vuruşları

Bir musiki halinde dünyamı doldurur

Ansızın bütün sesler kesilir

Zaman durur

Bir baş dönmesi başlar o en yükseklerde

Her gün seninle yeniden var oluruz

Eriyip kaybolduğumuz yerde...



Sesini duymadığım gün

Yaşanmış değil

Açan çiçek değil

Öten kuş değil

Yüzünü görmediğim gün

İçimde yıldızlar sönük

Güneşler güneş değil

Seni sevmediğim gün

Seni anmadığım gün

Olacak iş değil...



Her günüm seninle geçsin

O güneşe en yakın

Kimsenin varamayacağı bir dağ başında

Uçsuz bucaksız uzak denizlerde

İnsan ayağı değmemiş ormanlarda

Uzaklarda, en uzaklarda

O gemilerin uğramadığı limanlarda

Işığım ol, alınyazım ol benim

Vatanım ol, evim ol

Yeter ki bir ömür boyu benim ol

Her günüm seninle geçsin...


-Ümit Yaşar Oğuzcan-

[MARTI]

Son Mektup

Ölürsem, şaşırma
Ölebilirim

Ölürsem, ağlama
Yine gelirim

Ölürsem, seslenme
Uyuyacağım

Ölürsem, üzülme
Yaşayacağım

Ölürsem, bekleme
Geri dönemem

Ölürsem, ölme
Sensiz edemem.

Ümit Yaşar Oğuzcan

[ZOYA]

İNSAN BİR YERDE KENDİNİ BIRAKMALI

İnsan bir yerde boş vermeli kurallara, düzenlere
İnsan bir yerde kendini bırakmalı
Hiçe saymalı düzenini dünyanın
Zamana karşı koymalı
Sıyrılmalı ayıplardan, korkulardan
Küçük hesapları bir yana atmalı
Yaşamalı şöyle alabildiğine
Büyük delilikler yapmalı
İçmeli
Sevmeli
Küfretmeli
Adam öldürmeli
Kendine bir başka gözle bakmalı
İnsan bir yerde boş vermeli kurallara, düzenlere
İnsan bir yerde kendini bırakmalı


Ümit Yaşar OĞUZCAN

[SeNSiZiM]

Ben Seni Sevdim Mi?

Ben seni sevdim mi? Sevdim, kime ne
Tuttum, ta içime oturttum seni
Aldim, oksadim saçlarini, öptüm
Içtim yudum yudum güzelligini
Ben seni sevdim mi? Sevdim elbette
Bendeydi özlemlerin en korkuncu
Çildirirdim sen ne kadar uzaksan,
Ask degil, hiç doymayan bir seydi bu
Ben seni sevdim mi? Sevdim dogrusu
Sevdikçe tamamlandim, bütünlendim
Biri vardi aglayan; gecelerce
Biri vardi sana tutkun; o bendim
Ben seni sevdim mi? Sevdim, en büyük
En solmayan güller açti içimde
Ömrümü degerli kilan bir seydin
Sen benim bozbulanik gençligimde
Ben seni sevdim mi? Sevdim, öyle ya
Bir çizgiye vardim seninle beraber
Ve bir gün orada yitirdim seni
Ben seni sevdim mi? Sevdim, Ya sen beni?

Ümit Yaşar Oğuzcan