hafif tuzlu ... nemli...

[IMMORTAL_89]

uykusunun en derin yerinde uyandı telaşlı doğruldu şöyle bir soluklandı bu koku??
odanın içindeki bu koku yastığa we çarşafa sinmiş diline damağına bulaşmış genzini yakan bu koku O'nun kokusu iyi de nasıl olur??
yokluğunun üzerinden aylar geçmişti...
ama bu koku??
hafif tuzlu nemli...
uyumaya çalıştı yüzüstü döndü başını gömdü yastığın tam orta yerine yorganı çekti tamamdı işte bütün acı, keder, ona ait ne warsa yorganın dışında kalmıştı sanki
her birinin değerini sonradan daha iyi idrak ettiği anları düşündü bu uyumasına tebessüm ederek uynamasına yardımcı oluyordu ne war ne yoksa yaşanılan hepsini sıraya koydu...
olmuyordu böylede uyunmuyordu biraz daha direndi... en güzel günlerini hatırladı...
lanet olsun kızıyordu kendine herşeyi en ince ayrıntısına kadar hatırlamak zorundamıydı?..
dayanamadı ağlamaya başladı kafasını gömdüğü yastığın tam orta yerine ağlamaya başladı...
O'nun ardından hayatına girenleri düşündü
ne fark eder??? hepsi hepsi unutmak içindi
biliyordu hiç birisinin O'nun gibi kokmayacağını...
'hafif tuzlu we nemli'
biliyordu bu kokuyu asla hissetmeyeceğini
yan tarafta komidinde duran bir bardak suyu yawaş yawaş içti su içtiğinin bile farkında değildi
her yudumda O aklındaydı...
başını gömdü tekrar yastığın tam orta yerine
göz yaşlarıyla nemlenmişti yastık
güzel bir rüya başladı
tekrar çadır kampına gidiyorlardı onla
paylaştıkları en güzel günü görüyordu
hepdi düşünde yer buluyordu
huzurla uyumaya başladı
çünkü...
çünkü yastık gözyaşı kokuyordu
hafif tuzlu we nemli...
çünkü yastık O kokuyordu...
hafif tuzlu... nemli...

[amyyy]

ayyy çok güzel eline sağlık

[vişne]

Sabah uyanırsın, senden önce kalkmıştır sevgili.O an yoktur yanında. Burnun gıdıklanır. Nedir bu diye dokunursun. O'nun saç teli dolanır parmağına. Bakarsın o saç teline uzun uzun. Gülümseyerek yastığının onun kokusuna bulanmış çukuruna bırakırsın başını. Bir saç telinde mutlu olur, boşluğu doldurursun bakışlarınla...
Evinde yalnızsındır.Yoktur o an evin neşesi, evladın yanında. Ortalık toparlamaya başlarsın. Oydu buydu derken, cam sehpaya konmuş süt bardağını kaldırırsın. Altındaki süt lekesine önce yüz azarsın. "Kaç kere bunu mutfağa götürmesini söyledim." dersin. Sonra o lekeye takılı kalırsın. Evimin her köşesinde izleri silinse ben ne yapardım diye düşünür, gülümsersin o güzel,o pamuk yüzün bıraktığı beyaz lekeye.Seneler önce yumuşak halının üstünde pembe topuklarıyla yalpalayarak yürümeye çalıştığı anlara gidersin doya doya...
Baba evinden ayrılırsın. Kendi evim, özgür ruhum, benim fanusum diyerek kendi izlerini atarsın dört duvarına. Ana bu, durur mu? Kıyar mı? Koyar mı seni hep tek başına. Gizki saklı, eli kolu dolu çalar kapını. Sana yedirdiği her lokmayla doyar, yardım diye yaptığı her şeyde neşelenir. O gider, evin rengi değişiverir.Aradıklarını bulamazsın önce. "Of nerde bu, ah anne nereye koydun" diye homurdanırsın. Sonra, dolabını açarsın. Mis kokusu mutfağı saran teneceredeki en sevdiğin yemeği görüp gülümsersin. İyi ki varsın dersin, iyi ki elin üstümde dersin, sevinirsin...

Sevdiklerinin tuzu, nemi, tatlısı, ekşisi ne olursa olsun sana bir etkisi varsa hayatta yaşarsın...yaşadığını hissedersin.

[pıssa]

binlerce kez şükrediyorum allaha
bana verdiği huzura ve mutluluğa
sıcak bir ana kucağına
ve verdiği hayata

[pıssa]

sende bu hüzün
şaşırdım gerçekten