Ne Giysek Yakışmıyor Hüzünden Başka / Serdar Rehalı

[Culap]

I.

Ne giysek yakışmıyor hüzünden başka
Susmalara kendini adamış iki sersemiz
Oysa ikimizde bilirdik aşkın yalanını
Ve gülüp geçileceğini

İkimizde göz temasları ile tutulduk
Zamanlar, saniyelerde akıp giderken
Yöneldik mucizevî bir şeye…
Sözde sevdiklerimiz vardı
Onlar için yaşardık
Gelip geçti onlar
Büyük bir oyuna başladık
Ağaçlar yaprak döktü
Etraf sarı gelinlik giyindi
Biz sustuk
Oysa ikimizde biliyorduk
Gerçek aşkın gözlerimiz olduğunu
Susmaya mahkûm bir elbise giyindik
Hüzündü
Efkârdı
Her şeye rağmen
Zaman geçerdi
Yaralar derinleşir
Ciğer kanar
Beyin nemlenirdi…

Hele de kalbimizin mevsimsiz damlarında
Yalın ayak koşarak
Altta ki odacıklara yaptığımız basınçlarla
Kamikaze oyuncaklarından
Heyecan serüvenleri benzeri
Koşmalarımız, nefessizliğe yöneldi
Oysa ikimizde bilirdik, heyecanın gafletini
Susardık
Sersemdik
Sevdiklerimiz vardı sözde sevdiklerimiz
Ve biz onlar için yaşardık
Sözde, her şey sözde…
Sevdiğimizi söyleyememenin derin yaralarını yaşardık
Her an
Her gizli bakışlarımızda…

Gizli bakardık
Yakalanma korkumuz vardı
Oysa yan yanaydık
Birbirimize âşıkken
Susardık
Sevgimize susardık
Söylemeye cesaretimiz yoktu
Cesaretsizliğimize esir düşerdik
Hüzünler giyinirdik
En sıcak sonbaharlarda üşürdük
Üşüme eylemini keyfi yapardık
Titrerdik bir de
En ağırdan korkarak kalp kırmalarımızda
Sonrasında özür dilemelerimiz gelirdi
Dillerimiz ağlaya ağlaya söylerdi gelişi güzel bir şekilde.
Susardık sonra
Gözler konuşurdu da
Dillerimiz söyleyemezdi sevdiğimizi
Oysa ne çok yakışırdık
Yan yana dururken
Bilenler vardı bizi
Gülüp geçerlerdi
Biz ağlardık
Hüzündü elbisemiz
Kim dokunsa yağmur yağmış gibi su damlardı
Elbisemizin cep kenarlarından

Âşıktık
Aşkımıza susmalarımızı bindirerek yok oluyorduk
Her yok olma eyleminde
Kendimizi buluyorduk
Başka şekillere girmek istiyorduk
Sonsuz ütopyalara dalarak
Derinliği belirsiz denizlerde
Yüzmek isterdik
Can güvenliğimiz olmadan
Oysa ne giysek görünmezdi
Hüzün vardı üstümüzde
Her gülüşümüzün ardından gelen sessiz gözyaşları…
Yüklemler ve sonsuz noktalar…
Susmalıydık
Çünkü seviyorduk
Hüzün giyinmeliydik
“Ne giysek yakışmıyor”un ağırlığında
Hüzündü tek gerçeğimiz
Onunla yaşamayı öğrenmeliydik

----------------------------------

II.
Acemi bir öğrenci gibi
Susamadık
Önce ben söyledim
Bildiklerimin doğruluğuna aldanarak
Oysa her zaman öğretmenin dediği doğruydu
Her seferinde susmam gerekti
Susmaların hüznü ile
Söyleyiverdim
Sonra sen.
Ve ardından gerçek bir aşkın yok oluşu
Sevgimizin derinliğinin
İki söz ile tükenmesi
Büyünün bozulması
Giyindiğimiz hüzünlerin
Jilet kesiği yarası…
Ceplerden dökülen gözyaşlarının
Astara kaçması
Ve bir aşkın çürümesi...
------------------------------------------

III.

Çıkar artık üstündeki hüznü
Acemilik geçti…
Öğrencilikten öğretmenliğe atılan adım bizimki
Çıkar üstünde ki hüznü de
Gözlerdeki tufanların gerçekliği
Yalan olmasın bari…

Serdar Rehalı