bu ne yaa ! ! !

[dewil_lions]

Ben kimim sorusunu sormakla geçti zamanımın çoğu. Ama her zaman biliyordum neden geldiğimi hayata. Her zaman başkalarına yardım için çabaladım. Onlar üzülmesin ağlamasın yıkılmasın kopmasın hayattan diye empatiler kurdum herkesle. Yardım istiyorumları asla geri çevirmedim. Sandım ki benim yardıma ihtiyacım olduğunda onlar da bana yardım ederler. Sandım ki bende insanım bende üzülmemek için üzülenlere yardım etmeliyim. Yanlış bir düşünceymiş. Her zaman yanımda olduklarını söyleyenler tarafından yalnız bırakıldım. En sevdiklerim. Asla sevmekten vazgeçemediklerim. Aslında bunlar yıprattı hayatımı. Demek ki yanlış insanlarmış demelerinizi duyar gibiyim. Hayır onlar yanlış insan değil beni yanlış tanıdılar.

Ben öyle her zaman anlatamam acılarımı. Ama onlar beni acı çekmez sandı. İçime attıklarımı değilde hayata olan aşkımı gördüler hep. Hiç suçlamadım onları. Bir teki hariç. İnsanlarla konuşurken anladım ben her şeyi. Dertte acıda sevinçte aşkta bizler için. Aynı ölüm gibi gerçekti gördüklerim. Farkındaydım her şeyin. Daha küçükken bile hayatımın nasıl olacağını biliyordum. Berbat olacak derdim kendi kendime evet berbat bir hayatım var.

İstemediğim bir şehirde yaşamak zorundayım. Bu zorundalığın iki sebebi var. Birincisi ve önemli olanı ailemin bunu istemesi. Tamam her konuda onların fikrine saygı duyarım ve uyarım. Ama bu sefer anlatamıyorum derdimi onlara. Sanırım beni kimse anlamayacak bundan sonra. İkincisi ve en çok canımı acıtanda o. O varken ordan ayrılmak istemezdim ben. Severdi beni belki hala seviyor ama ne fark eder şimdi evlenecek. Başkasına ait olacak bedeni, ruhu, canı. Yalanlar söyledi bana belki belki o bile yalandı bende. Ne fark eder ben hala onu sever ve isterken.

Yaşamak amacımı her zaman biliyordum ya aslında benim yaşam amacım acı çekmekmiş. Her insanda gördüğüm acıların hepsinin aynı anda bana uğraması ve beni yıkmaya çalışması. Sınanıyorum sanırım birileri tarafından. Ama bu kadarı da fazla deneme tahtası oldu yüreğim kader yaylası gönlüm ağlamaktan çöken gözlerim. Yeter diye bağırdım her gece. Duymadılar duydular da belki anlamadılar. Yaşamaktan zevk alamaz oldum. Nefret ettim ilk önce kendimden sonra hayattan. Bıktım artık bu boşa koşuşturmalardan. Yıkıldım anladınız mı?

Acıyorum kendime artık ve gülüyorum halime. Hangisi daha komik siz söyleyin bana. Seni seviyorum diyerek ardından beni aldatanlar mı yoksa yardımlarımı görmezlikten gelip benim yalnızlığıma yalnızlıklar katanlar mı? Kelimelerim bile yetmiyor halimi anlatmaya. Cümlelerim yarım kaldı her defasında şimdi olduğu gibi. Eylemlerimden yoksun cümlelerim gibiyim anlamsız ve bitkin. Aklımda gidişler kaldı hep ve bitişlerim yaraladı kendimi. Şimdi tekrar soruyorum ben kimim?

Yetti artık gün gelecek bu uysal ben psikopatlık derecelerini alt üst edecek ve yıkacak kendi kalesini. Yok edeceğim acılarımı ve kendimi. Bu yüzden kendimden korkuyorum. Aynada kendimi görmekten korkar oldum son günlerde. Koptum tamamen kendimden ruhum yok oldu merhametim hastanelik benliğim öldü. Ve bedenim hakim olamadığım şeylerin acısını içinde büyüten ve hesabını sormak için gün bekleyen asi katilim. Tutamaz oldum onu. Yazdıklarımı bile düşünmüyorum şu anda aklıma gelen sözcüklerimi yazıyorum. İçimde sadece acı duyuyorum ben tutamıyorum kendimi ağlıyorum yalnızken.

Bitireceğim bu yazıyı daha fazla saçmalamadan. Sadece yazımı değil acılarımı da bedenimin asiliğini de beni de bitireceğim bir gün. O gün yine yalnız olacağım ve sebep olanlara bunların hesabını soracağım.