Gitsem diyorum, biraz ölsem

[DiLeMmA]

İskelenin en ucundaki, en gıcırtılı tahtanın üstüne oturmuş, denizdeki nereye
gittiklerini bilmediğim, bilmeyi de istemediğim parlak renkli balıklara
bakıyorum. Bir süre izleyebiliyorum ancak onları, sadece bir yere kadar
görebiliyorum, sonrası görünmüyor.
Nedense her düşüncemin arkasına bir olumsuzluk eki katılıyor bu günlerde...
Devrik düşüncelerle pekiştiriyorum bu ruh halini. Düşüncelerimin bağlaçları yok,
sırf kafiyeli olsun diye kurulmuş iki yabancı cümle gibi birbirinden kopuk ve
anlamsızlar... Hava sıcak, su ılık, toprak soğuk, ben yanıyorum. Gitsem diyorum,
şöyle yağmurları olan uzak bir yerlere...

Günahlar gözyaşlarında yıkanır, diyor birisi, yağmurlar kadar çok gözyaşları
istiyorum o zaman diyorum içimden... ve eğer ağlayabilseydim ne yağmuru ne de
küçük bir ağacın en küçük yaprağına düşen yağmur damlasının süzülüşünü bu kadar
çok sevmezdim herhalde...
Gitsem diyorum, balıklar da gitti zaten.

Yıllardır tanıdığım, bana yabancı olan bu evin derin sessizliğinde aslında
normal çıkan bütün seslere bile bile kulak verip, kendi kendimi bile bile
korkutuyorum. Sonra korkuları susturmak için, kendi kendimi susturup sadece
yüreğimi seslendiriyorum, çünkü duymak düşünmekten daha az üzüyor insanı.

Yüreğini ve beynini sırtlanmış, yükünden yorgun adamların halleri geliyor
aklıma.

Herkes uyurken korkuyorum, sessizlikten, sessizliğimden... Gitsem diyorum
acıları alıp, yalnızlığa sarılmaya..

Yıllardır bilip tanıdığın, yanlış şehirde, doğru otobüse binip, yanlış durakta
indiğini fark ettiğinde yürümek zorunda kalmış gibi, geç de olsa gitsem
diyorum...

Ve senden daha değersiz olan anlamsız şeylerin bekçiliğini bırakıp, ayağını
acıtan ayakkabılara, sıcağa, fırtınaya rağmen ne varsa yakıp yıkıp ardına
bakmadan yürümek gibi... Gitsem diyorum biraz, ölsem...

[DiLeMmA]

yaşamak vardı kollarında şimdi,
yağmurun altında ıslanmak ,
gözlerine doya doya dalmak,
kalp atışını dinlerke uyumak vardı şimdi.

ağlamak vardı kucağında şimdi,
zaten gidişin belli ya, bırakmamak vardı,
son sözleri dinlememek,
bu aşkı da öldürmek de vardı ya, neyse şimdi...

[SeNSiZiM]

ah oyle isteyince olume gitmek mumkun olsaydi bir saniye bile durmazdim

[ilmurat]

"Gidenler hep bekle beni derler ve kalanlar hep bekleyeceğine yemin ederler"

Her giden ardında bir bekleyen bırakır. Bazen ister bekle beni der, bazen de
bekleme hayatına devam et der. Bu bekleme demenin ardında bir beklenme isteği
vardır hep...

Ve her kalan yüreğindeki acısıyla bekleyeceğim der. Dönmeyeceğini bile bile,
gelmeyeceğini bile bile, sevmeyeceğini bile bile. Ve bekler...

Yanı başımızdayken fark etmediğimiz bir çok ayrıntı takılır hafızalara. Oysa ne
güzelmiş yaşanılanlar dersiniz. Meğer ne çok sevmişim dersiniz. Ve belki de hiç
sevilmediğinizi fark edersiniz. En acısı da budur ya zaten. Sevilmeden
sevdiğinizi fark ettiğinizde beyninizi yer binlerce soru. Başlarsınız cevabı
besbelli olan sorulara kendinizce cevap aramaya.

Ve sorgulama zamanı gelir kendinizce.. Oysa unutursunuz bir şeyi. "Aşk
Sorgulanmadan Yaşanmalıdır."

Baktığınız her yer "onda" biter. Gördüğünüz her şey de "onu" ararsınız. Aynadaki
görüntünüzde bir yansıma, sokaktaki köşe başında bir kucaklaşmadır "o". Yağan
yağmurdur, denizdeki yakamozdur "o", gecelerin ayı, gündüzlerin güneşidir "o"...

Ve son cümleler dökülür artık dilinizden. "O" Mutlu Olsun Yeter. Diyebileceğiniz
bir şey kalmamıştır çünkü. Tıpkı yüreğinizi sizden aldığı gibi giderken
cümlelerinizi de götürmüştür yanında.

Sessizlik kalır geriye biten bir sevgiden. Ve Ayrılık Urganı kalır boynunuzda
"yağlı bir ilmek gibi". Sanki biri ha çekti ha çekecek. Durdu sanırsınız dünyayı
ha battı ha batacak. Ama ne dünya durur nede o ilmek çekilir. Hayat devam
ediyordur ve bu çarkın içinde sizi de bilmediğiniz başka diyarlara
sürüklüyordur.

Bitecek sanırsınız acınızı bitmez. Sadece bir yerlere saklanır yüreğinizde.Bir
şarkıda, bir şiirin içli mısralarında ve belki de bir sözde kanamaya hazır bir
yaradır o artık.

"Sessizliğin İçinde Bir Çığlık, Karanlığın İçinde Bir Işık, Yürekte Kapanmaz Bir
Yaradır Artık O"