Akşamdan Kalma Hüzünler

[DiLeMmA]

Kasvetli bir İstanbul sabahında
akşamdan kalma hüzünlere uyanma vakti
Yine hayata yanlış bir yerinden başladığım hissi....
Ruhum kalbimin üzerine çöreklenmiş,
dağınık hayaller, kurumamış yaşlar,
dile getirilmemiş umutlarla dolu yatağın içi...

Sana karşı çok haksızdım sevgili,
Sen benim hırslarımın kahramanı olmayı haketmedin
Sen beni benim istediğim gibi sevemezdin...
Benim başucu kitabım beylik sözlerden oluşan bir masal gibi
Sahte bir dünyanın sevimli olmayı bile beceremeyen
çizgi film kahramanlarından bahsederdi
Ben sevdanın da kitabını yazmış bir şairdim ya
Aslında her mısram bir başka korkuyu gizleyen
en gözükara ve tehlikelisinden sokak kabadayısı
Her şiirim ahkam kesmeyi seven ama hiç sevilmeyen
lise öğretmenlerinden farklı değildi..

Ben sana nedensiz, hesapsız sevmeyi
öğretmeye kalktım sevgili
-haddimi çok aştım-
Oysa sevda benim benliğimde en büyük hesaptı
bir türlü ödeyemediğim
Bu yüzden tüm açıklarımı senin huzursuzluğunla sonuçlanan
hezeyanlarımla kapatmaya çalıştım...

Şimdi ucunu bucağını göremediğim,
-ve artık hislerimle sezebildiğim zamanlardan uzaktayım-
tekdüze bir rüya, ya da kabus olmasını tercih edeceğim
çok mutlu ve çok mutsuz "an"larla yaşadığım
bu paralel dünyamda
her sabah akşamdan kalma hüzünlere uyanma vakti
Ruhumun son parçasını da sana bırakıncaya kadar
doğru yeri olmayan hayata bir yerinden başlayabilme ümidi...

[DiLeMmA]

bir gece
istemek seni
bir gecenin köründe
kör karanlığın şairi
bir gecenin yarısı
yaşamak ister seni
bir gece gibi sakin
bir gece gibi güçlü
her gece
her gecem sen olsan
güneşi kovamazdım ama
yarasaları kıskanırdım

bir gece
saat şiirin köründe
şairin parmakları
seni yazar her gece
sen kokar her hecesi
gecenin her hecesi
saat şiirin köründe
sensizlikte bir sessiz gibi
çığlık çığlığa güler
kahkahalarla ağlar...

şair şiirin köründe
her hecesinde bir gece
her hecesi sessiz,
her gecesi sensiz,
ağlar ağlar ağlar...