Bence sanat halk içindir. Ben yazdığım şiirleri yada öyküleri herzaman birine yada birilerine adadım. Onlar için yazdım onlar için okudum. Sanatın ilham kaynağı bence hem dışarısı yani sanatın dışındakilerdir. Yani kimse bir resme bakarak resim çizmez gibime geliyor. Bir doğa olayından etkilenir ne bilim bir güzelden etkilenir de çizer, yazar. Eğer birinden etkileniyorsam şayet onun için yaptığımı ona adarım...
evet bir sanat eseri oluşturulurken ilham kaynağı her zaman insandır fakat bu sanatın halk için olduğu anlamına gelmez...sanatın bence içinde olduğu bir çerçeve vardır ve bu çerçeve halkın içinden açılmaz,tam tersine halkın içine bakar...
Fikirlerine katılıyorum.Sanat yapıyorlar biz okuyoruz , biz izliyoruz ,biz talep ediyoruz diye.."Sanat sanat içindir." Servet-i fünun döneminin belirlediği bakış açısı.Bence sanat sanattan anlayan halk içindir.
Başkaları gitmiş olur, gidince;
Bir sen yakınsın, uzakta kalınca..
Dediklerinizin bir kısmına katılıyorum. Ama insanın doğası gereği yaptığı ve çizdiği şeylerden ötürü bir övgü bekler. Bakın İrem örneğine daha dün ben bunu para için yapmadım diyordu ama bugün kaset çıkardı. Daha bunun gibi nice örneklerle dolu. İnsan doğasına aykırı bişey bence sanatı sanat için yapmak. İstisnalar herzaman vardır ama biz gördüğümüz zaman vardır.
Sanat benim gözümde kutsaldır. Sanatıma haksız bir eleştiride haliyle kutsal saydığım bir olguya edilmiş sayılacağından aslan kesilirim. Aynı zamanda başka biri içinde elimdem geldiğince öyle düşünürüm...
Şöyle birşey de var, bir insan sanat yapayım biraz diye resim yapmaz, şiir, öykü, roman yazmaz.Sadece içindeki duyguları dışa vurmak ister, bu istek de zaten kendini zorlayan bir istektir. Halk için yazdıkları yazılar farklıdır, örneğin didaktik şiir, makaleler vb. dir. Şair veya yazar içindeki aşkı, ölümün verdiği üzüntüyü, ayrılık acısını bir şekilde dışa vurmak isterse bu şekillerle ortaya koyar, halk yararlansın diye bir çaba içine girmez diye düşünüyorum.