Yokluğun, ismi bile henüz konmamış bir çocuğun ağlamasıdır şimdi. Yine de o
çocuk ödedi ne varsa aşkın vasiyetinde yazanı. Ve ben bir vasiyet gibi
saklıyorum
ne kaldıysa bana senle yaşanan özlemi...
Bir Pazar sabahı ansızın ve hiçbir şeyin hesabında olmaksızın çıkıp geleceğim
geleceğim şehrine gözlerimi bırakacağım gözlerine ve birkaç kurşunu..
yığılıp kalabilmek için ellerine....
Başkaları gitmiş olur, gidince;
Bir sen yakınsın, uzakta kalınca..
bilmem... o çok uzakta bana... özlüyorum belki özlemek güçlendiriyor sevgimi... her geliş anını, onu karşımda göreceğim anı iple çekiyorum..
özlüyorum onu... seviyorum... böyle sevgiye böyle sevgiliye kavuşursak biter miyiz biz diye sorulur mu hiç...
Senden başka kimse bilmesin istiyorum
Gözlerimin nasıl aşka çağırdığını
Bakışlarımın nasıl gel diye haykırdığını
Gözlerimden, belli oluyor seni sevdiğim
Ellerimin aradığı ellerindir geceler boyu
Mümkün değil, bu sevgiyi bıçaklayamam ki
Ne yapsam, dolmuşum artık, saklıyamam ki
Ellerimden belli oluyor seni sevdiğim
Nasıl bekliyorum özlemle, görüyor musun?
El ayak çekilsin, sonsuz bir gece gel
Tarama saçlarını, öylece gel
Dudaklarımdan belli oluyor seni sevdiğim
Başka yangınlara benzemez bu yangın, sönmez
Bir şey var her yerimi tutuşturan yakan
Bu sensizlikte sebil çeşmeler misali akan
Gözyaşlarımdan belli oluyor seni sevdiğim
Sevgilerin en ölmezini sana sakladım, gel
Şimdi denizler en mavi, ormanlar en yeşil
Seninle olayım da dünya umurumda değil
Dinle; kalbimin vuruşundan belli oluyor seni sevdiğim
Başkaları gitmiş olur, gidince;
Bir sen yakınsın, uzakta kalınca..