Hoşçakal...

[MySTeRy]

Artık veda etmenin zamanı geldi. Yüreğim kabullenmese de hiç kimseye sevmeyi öğretecek kadar büyük olmadığımı öğrendim. Öğrendiğim bir diğer şeyde “insan sevmeyi yaşamın içinde öğrenebilir” ancak. Acı çekerek... Severek... Ya da zamanı geldiğinde, veda etmesini bilerek…

Umutsuz ve katlanılmaz bir acı sorgularken yüreğimi, hem de böylesine severken... Sevildiğime inanmışken bu kez ayrıcalı olacak el sallayışım sana, yaşamın zaman aralıklarından izledim seni bir süre. Veda etmeyi düşünene dek.

Kahreden sessizliğin... Umursamaz tavrınla. Düşünüyorum da niye? ...
Sevildiğine, beğenildiğine güven mi ne?
Şimdi yüreğim tutsak ediyor düşüncelerimi,
SIMSIKI sarıp sarmalıyor, onu açmamı istemiyor artık.
"Yeterince kırıldın, incitildin, ilginden dolayı küçümsendin” diyerek.
Kaç kez veda etmeye niyetlendim kaç kez... Belli ki yürekten istemedim.
Belki... diye diye.

Ardımda bıraktıklarıma bakmak istemedim.
Baktım da görmek istemedim.

Yüreğimden sokup atamam sanısıyla, uzaklaşmak istemedim anılarımdan. Hep “her şey yaşanması gerekenden ibarettir. Yalnızca pişmanlık ve umutsuzluk yok” derdim. Yaşanan her şeyin anlamı vardı bence. Yaşanan her şeyden bir şeyler öğreniyordum kuşkusuz...

Yıllar sonra karsılaşmamız basit bir rastlantı değil diye düşünmüştüm. Sana verebileceklerim sınırsız gibi geliyordu bana. İstediğinden bile emin değilken... Göz ardı edildim, göz ardı edilmeyi hak etmediğim halde, zorla güzellik olmayacağını anlamam gerektiğini bilerek. “Arama ben ararım” demene aramamana karşın arayarak, umut ederek...

Bir telefon sesi bile yasama bağlayabiliyor insani, gece gündüz çalmasını bekleyerek... Çalmaz... İşte bir türlü çalmaz... İşte o zaman içimdeki dürtü ile aramak isterim, ararım.

Ararım, bir şeyleri paylaşmak için. Belki o an coşkumu, sevincimi, hüznümü paylaşmak istememdendir olur olmaz zamanlarda arayışım. Yakın buluşumdandır seni.

Ne saçma!
Çok aptalca...

Farkındaysan eğer eskisi kadar çok aramıyorum artık, yüreğimin sesine “dur” diyebiliyorum biraz biraz...

Senden uzaklaşacağım
Düşündüğüm senden
Düşüncemdeki senden.
Seninle “sen” olduğun gibi söyleşeceğim.
"Sen" olduğun şekilde görmek isteyeceğim.

Derinden duyumsadığım umutsuzluk yüreğimi sardıkça dostluğumuza, arkadaşlığımıza(?) bakış açımda değişiyor. Uyanmam gerektiğini biliyorum.
Düşlerimde baş köşemde oturdun hep. Varlığını bilmeden, duyumsamadan. Oysa bana ait tek şeydi düşlerim. Anlattığımda anlayamayacağın, istesen de anlatamayacağım düşlerim. Sen istersen düşlerimin dışında kal! ...Gerçekleri yaşadığını sanarak. “Yasam bir oyun” demiştin bir zaman. Neden ve sonuçlarıyla oynanan bir oyun. Tek kişiyle, birçok kişiyle de oynanabilir. Seçenek senin... Oynadığın oyunun oyuncularını(!) seçmek senin elinde. Yalnız bu oyun akıl ve sabırla oynanır değil mi? Oynamaya başlayınca yaşamın perdeleri açılır ağır ağır, değeri ise izleyenin... Bazen oyun içinde işkencede vardır. Söyleşememek gibi… Duyumsamak ama söyleşememek... İnsanın yaşamına yansır da karamsar ve mutsuz kılar insani.

Neyse...

Veda etmenin zamanı geldi demiştim. Veda ettiğimin farkında olacak mısın acaba? Dostluğumu, arkadaşlığımı verdim sana karşılıksız. Seni sevdiğim gibi... Beni tanımadın, tanımak istemedin belki de. Umutsuzluğumda dahi güzel bir yani var yaşamın.

Beni anlayacak birine duyduğum gereksinimim hep var olacak. Sen iç dünyanla, iç çatışmaların, sana benden yakın dostların (!) işinle meşgulken başın eğik; Ben farkettirmeden veda ediyorum. Yaşam diliminden çıkıp gidiyorum bile...

Hoşçakal! ...

[SuPRaDYn]

güle güle..

yüreğine sağlık güzeldi.