Bu başlığa şunu eklemek isterim;
Korkuyorum…
Nedenini bilmiyorum ama çok korkuyorum…
Bu korku beni benden uzaklaştırıyor,
Gözlerimi karartıyor.
Kendimi görmekten korkuyorum,
Gördüğüm şeyden hoşlanmamaktan…
Kendimi tanıyamamaktan,
Değişenleri farketmekten korkuyorum…
Yaşamımı düşünmekten korkuyorum,
Anlamlı bulmamaktan…
Rollerimi sorgulamaktan,
Bu rollerden nefret ettiğimi görmekten korkuyorum…
Sevgimi aramaktan korkuyorum,
Arayıp bulamamaktan…
Geçmişe bakmaktan,
Zamanın hızlı akışından, yaşlanmaktan korkuyorum…
Geleceği düşlemekten korkuyorum,
Düşleyecek birşeyim olmamasından…
İnsanları düşünmekten,
Onlardan ne kadar uzak hissettiğimi görmekten korkuyorum…
Yakınlaşmaktan korkuyorum,
Kazanılanın değerden düşmesinden…
Yitirmekten, yitirilmekten,
Yitirilenlerin önemsiz gelmesinden korkuyorum…
Duygularımdan korkuyorum,
Onların rahatsız edici derinliğinden…
Hissizleşmekten, duyarsızlaşmaktan,
Bunu ise hiç farketmemekten korkuyorum…
Yanlızlıktan korkuyorum,
Aslında hep yalnız olduğumu bulmaktan…
Güzelliklerden,
Onların ardındaki çıplak çirkinlikten korkuyorum…
Yaşamaktan çok korkuyorum,
Bir girdabın içinde sürüklenip durmaktan…
Ama en çok ölümden korkuyorum,
Beni korkutan şeyin ne olduğunu bilememekten…
Bunca korkunun sonunda yine de biliyorum ki korkunun üstüne gitmeye sebep bir umut varsa hayatta korkulacak hiçbir şey kalmıyor
ve artık korkmuyorum...